Almere

Op sommige plekken moet je niet vragen: “Wat doe jij hier?” Een vraag die vaak een verbaasde toon meekrijgt, waardoor die meteen veel te belangrijk wordt. Op een begrafenis bijvoorbeeld. Daar dus liever niet. Het is duidelijk wat je er doet. Je bent niet binnengelopen, omdat je toevallig in de buurt was.
Ik wil daar trouwens het liefst mijn mond houden, maar niet iedereen wil of kan dat. Er moet altijd stemgeluid zijn. Loop je in de stoet achter de kist aan en raak je in een gesprek verzeild, terwijl je in je gedachten intens bij de overledene wilt zijn. Bovendien is het herfst en dan ben je meer dan ooit in de ban van de vergankelijkheid van alles, een stemming die om stilte vraagt.
In een ziekenhuis ook liever niet: “Wat doe jij hier?” Je kunt die vraag natuurlijk ook aan de ander stellen, maar dat doe je niet, omdat het niet in alle gevallen prettig is daarover in het voorbijgaan te praten, maar ja, als je die belangstelling achterwege laat, ben je op z’n minst een beetje bot.
Ik probeer er altijd zo luchtig mogelijk over te doen, ook als er geen reden voor is: “O, onderzoekje.” Of nog luchtiger: “Ach, even iets bespreken. Voor de zekerheid.”
Bij de bakker word je nooit gevraagd: “Wat doe jij hier?” Maar ook daar vind ik het lastig een bekende te treffen die zin heeft in een praatje, zeker wanneer de winkel vol is, zeker wanneer het praatje iets pijnlijks heeft: “Heb je gehoord dat Bert weer bij Joke weg is. Hij zit weer bij die slet in Almere.”
Mededeling hakt er in. Andere klanten slaan ons belangstellend gade, met enorm gespitste oren, een slet in Almere is niet niks.
Gelukkig word je gered door de vraag: “Wie is er aan de beurt?”
Zo is het: iedereen komt aan de beurt.