Woord

Bijna ieder bericht stemt deze dagen zorgelijk. Zelfs berichten in de marge van het grote grauwe nieuws, zoals over Johan Remkes. Hij is, nee was voorzitter van iets waarvan ik niet weet wat het is: Nationaal Programma Groningen. Daar stopt hij mee `om gezondheidsredenen’. Hij zegt: “Het past niet bij mij om dingen half te doen.” Gaven meer mensen dat maar toe, denk ik dan.
Waarom begin ik over de heer Remkes? Omdat het bijna zeker is dat het land hem binnenkort hard nodig heeft. In het politieke landschap doet zich de ene milieuramp na de andere voor. Nog even en de boel zakt in, door de bodem heen, of spat raar sputterend uit elkaar.
Leg de jenever maar koud, want er is maar één iemand die het puinruimen dan een beetje in de vingers heeft. Is te hopen dat hij sneller herstelt dan de heer Omtzigt die heeft aangekondigd dat hij terugkeert zodra de Kamer met kerstvakantie gaat, uitstekend moment dus.
Het is aan te nemen dat mevrouw Faber tegen die tijd niet ziek, maar woedend thuis zit en dat we eindelijk van haar af zijn. Maar ja, wat dan? Uitgerangeerde bewindspersonen moeten altijd handig door gepromoveerd worden. We blijven met zo iemand zitten. Misschien burgemeester van een kleine groeigemeente in het noorden van Groningen, dicht tegen de Duitse grens, met veel wind van zee. Of iets bestuurlijks in de strokartonbranche.
Ze zorgt nergens voor, behalve voor een nieuw woord: doordieselen. Dat beloofde ze donderdag de Kamer: “Ik diesel rustig door.” Kan best zijn dat het op het lijstje komt waaruit we het Woord van het Jaar mogen kiezen. Vorig jaar was het `graaiflatie’. Doordieselen staat voor: incompetent, onbetrouwbaar en bot functioneren. Tekent de tijdgeest.