Nooit

Misschien geldt het niet voor iedereen, maar ik vind ons leven zo kort dat vroeger wat mij betreft een bijna vreemd woord is, dat staat voor een andere tijd die niet bij de mijne hoort. Nu ik me geestelijk voorbereid op de wedstrijd van vanavond, dringt het tot me door dat er wel een andere tijd in mijn leven was. Die moet ik toch vroeger noemen. Komt door Australië. Als ze het daarover hadden in mijn kinderjaren, ging het altijd over mensen die daar voorgoed heen gingen. Verder weg kon niet. Het andere eind van de wereld. Het waren ook mensen in de omgeving van mijn ouders. Dat weet ik, omdat ik ook ooit in Rotterdam naar zo’n kolossale boot stond te zwaaien, een boot versierd met slingers die er in mij herinnering toch een beetje droevig uitzagen. Over de zwaaiende mensen op die boot werd gezegd dat ze nooit meer terugkwamen. Daarom zwaaide je tot je ze niet meer zag. Nooit meer terugkomen. Vond ik een onvoorstelbare mededeling. Hoezo kon je nooit meer terugkomen? Waarschijnlijk was `nooit’ te benauwend groot voor me, behalve wanneer je moest beloven dat je iets nooit meer zou doen, wat een kind dikwijls moest beloven. Nooit meer terugkomen was iets anders. Ook vertrokken er mensen naar Canada, maar dat was volgens mij minder definitief dan Australië. Ik moet ook denken aan de brieven die daarvandaan kwamen, dat flinterdunne, knisperende, lichtblauwe luchtpostpapier dat helemaal vol was geschreven in piepkleine letters. Goed, Australië is niet meer ver weg en vanavond gaan we ervan winnen, denk ik graag.