Klaar

Goed dat je herinneringen ook kunt afsluiten. Ik wist niet dat het kon, maar na een dagje bezinning weet ik het wel. Ben blij dat we zondag niet tegen Duitsland hoeven te spelen. De dagen voorafgaande aan woensdag hoorde ik iets te vaak korte, vage gesprekken over veertig jaar geleden. Ik snap dat wel, maar nu is het klaar. Nederland verloor van Duitsland dat toen nog West-Duitsland heette, want Europa zag er anders uit. Je krijgt soms de indruk dat Nederland het recht had die wedstrijd te winnen, maar ze wonnen niet. De wond die daardoor veroorzaakt werd, heeft mythische proporties aangenomen. Veertig jaar geleden. Ik was nog zo jong dat ik me die dagen goed herinner. Klein, dromerig Italiaans dorp bij een meer met één café waarin alles gebeurde. En met alles bedoel ik alles. In het dorp was verder niets te doen. Italië deed niet meer mee. Het hele dorp was vóór Nederland en het hele dorp zat in dat café dat net iets te klein was voor het dat hele dorp. Toen Nederland verloor, werd er onder leiding van de burgemeester een beetje gehuild. De dag erop kwam die burgemeester, tevens advocaat, met de krant aan wapperen. Op de voorpagina stond in de grootst mogelijke letters dat de cup voor Duitsland was, maar de glorie voor Nederland. Daar denk ik nog graag aan, ook nu ik het Nederlands elftal van 2014 als een mooie voetnoot bij die herinneringen voeg. Net als toen was het een spectaculair toernooi. Maar veertig jaar geleden is nu voorgoed veertig jaar geleden. De zomer kan nu echt beginnen, een stille zomer.