Grauw

Waar gaat het allemaal ook alweer over? Over welke belangen? Welke idealen? Ik stel me nabestaanden voor die op televisie het rampgebied zien en zich afvragen waar hij ligt of zij, hoe het gegaan is die laatste seconden. Ja, wat is er aan de hand? Wie wil wat? Over de onthutsende foto waarop we een militair zien die in de ene hand een speelgoedaap heeft en in de andere een geweer en een sigaret, is al veel gezegd. De speelgoedaap is een knuffel, maar dat is die in de hand van de militair natuurlijk niet. Het is iets anders, iets wat je de adem beneemt, vooral als je denkt aan hoe de aap nog niet zo lang geleden is vastgehouden, als je denkt aan het moment dat de aap cadeau werd gedaan, aan hoe er op dat tere moment naar de aap gekeken is. En dan wordt hij ineens omhoog gehouden door een militair – het woord `separatist’ krijg ik nauwelijks op papier- in een grauw landschap onder een grauwe hemel waarin de hitte naar de dood ruikt. Ik keek een paar keer naar die foto, naar de volstrekte hufterigheid op die foto, naar het geweer en de sigaret in de ándere hand en ik vroeg me af wat ik het aller-beklemmendst aan vond en dat wist ik natuurlijk wel, het is onverschilligheid. Ik hoorde zaterdag de bevlogen toespraak van onze premier, de bevlogenste die ik hem ooit hoorde uitspreken, en bij ieder woord knikte ik, maar ook dacht ik: tegen de agressieve onverschilligheid daar kun je niet op. Bij onverschilligheid doet niets of niemand ertoe. Ik denk ook dat onverschilligheid het einde van alles is. Op den duur.