Onbeperkt

Wat ik vaak heb is dat er iets in mijn hoofd blijft zitten zonder dat ik weet waarom. Ik heb nu niet over hersens, maar iets wat ik las of hoorde. Zondag was ik in Nijmegen op een pannenkoekenboot voor een korte bootreis voor lezers en lezeressen van deze krant. Pannenkoeken speelde tijdens dit tochtje geen rol, het ging om schrijvers die iets vertelden over hun werk en daaruit voorlazen. Dat kan niet met volle mond. Luisteren blijkbaar ook niet. Ik zag immers niemand met een pannenkoek in de weer, maar misschien heb ik niet goed gekeken. Nog nooit was ik op een pannenkoekenboot, wat komt doordat de pannenkoek geen grote rol in mijn leven speelt. Ik heb er niets op tegen, natuurlijk niet, maar bereid er nooit een. Nu kom ik bij wat nog steeds in mijn hoofd zit. Bij de boot stond op de kade een bord waarop onder meer te lezen viel dat je binnen onbeperkt pannenkoeken kunt eten. En er werd niet bedoeld dat je telkens een nieuwe kon kopen, nee, voor één bedrag. Althans als ik het goed begrepen heb. Sinds ik dat las, vraag ik me af wie dat doet. Dat je dus als familie bij elkaar zit voor het ontbijt en iemand vraagt: `Wat zullen we vandaag eens gaan doen?’ En dat dan iemand anders enthousiast en gretig roept: `Onbeperkt pannenkoeken eten.’ In wat voor stemming begeef je je dan op weg. In een gezellige, neem ik aan. En hongerig, hoop ik. Ja, dat fascineert me: je wilt onbeperkt pannenkoeken eten, stelt je daar veel bij voor, maar na twee pannenkoeken heb je het wel gehad. Lijkt me een enorm onvoltooid gevoel.