Compliment

In dagblad Trouw lees ik een ingezonden brief van een vrouw die zegt dat het terecht is dat er maatregelen komen tegen seksuele intimidatie op straat, maar dat we ook weer niet moeten overdrijven. Ze schrijft dat lachen, fluiten en staren bij het leven op straat horen. Ze herinnert zich dat een stratenmaker `Daar gaat ze’ begon te zingen toen ze passeerde en dat ze daar een goed humeur van kreeg. Zelf ben ik te verlegen om zo’n lied te gaan zingen, maar kan me wel in haar woorden vinden. Het hoeft allemaal heus niet meteen ordinair te worden. Ik werd volwassen tijdens een van de feministische golven. Als je de deur voor een vrouw openhield, kon je een klap voor je kop krijgen, want dan was je `seksistisch’ bezig. Die gang van zaken heeft me voorgoed teughoudend gestemd, terwijl ik graag meedoe met het spel dat de vrouw van de ingezonden brief bedoelt. Dat is het immers, een spel. En dan moet je het natuurlijk goed spelen. Wie kan ons leren hoe dat moet? Waar ligt de grens tussen gewoon een compliment en opdringerigheid? In de trein zat ik laatst tegenover een vrouw naar wie ik graag keek. Daar begint het risico al. Ik merkte dat ik  mijn aandacht onhandig verdeelde tussen mijn boek en haar. Ze betrapte me daarop en keek me vragend aan, niet verwijtend, maar lachend. Ik zei: `Ik vind dat je er fantastisch uitziet. Vandaar.’ Ze zei: `Dank je.’ Dat was het. Klaar. Geen probleem. En ik ging verder met mijn boek. Ik geloof dat we beiden tevreden waren. Kan waarschijnlijk niet altijd, maar het mag wel, denk ik.