Lijfgeur

Mijn verhouding met goede doelen wordt troebel. Ik heb het over goede doelen die zich op straat manifesteren, en denk bijvoorbeeld aan de collectebus van gisterochtend. Collectebussen vind ik trouwens erg van vroeger. Deze werd vastgehouden door een man die voor de supermarkt stond. Hij keek ontstellend treurig, alsof het zojuist tot hem was doorgedrongen dat hij zelf nooit een goed doel zou worden. In de supermarkt betaalde ik met mijn pinpas en ik had geen geld op zak, behalve de munt waarmee ik het winkelwagentje ontkoppelde. De zon scheen fel, het was warm en er hing een vage lijfgeur rond de man. Op de collectebus stond wat het goede doel was, ik zei dat ik alleen maar vijftig cent had, de man knikte dat ik die toch mocht doneren. Er zijn collectanten die dan ergens een pinautomaat vandaan toveren, maar dat gebeurde nu niet. Toen ik in mijn auto stapte, merkte ik dat ik al niet meer wist wat het goede doel was. Ik had het piepkleine bedrag afgestaan omdat ik van de man en zijn collectebus af wilde zijn. Ik geef nogal wat aan goede doelen, maar dat doe ik thuis als internetbankier. Ook hoop ik dat ik met mijn belastinggeld aan goede doelen bijdraag. Als ik op straat wilskrachtige jongens en meisjes met een klembord zie, loop ik er vaak met een boogje omheen of ik passeer ze zogenaamd zo diep in gedachten dat ik ze niet iets tegen me hoor zeggen. Soms zeg ik dat ik háást heb, maar vorige week zei zo’n jongen: `Maar toch wil ik u mijn verhaal vertellen, want het is belangrijk.’ En dan luister ik dus.