Bezinnen

Vandaag ontvouwt president Obama nadere gedachten over de strijd tegen IS. Belangrijkste plannen kennen we, maar vandaag volgt verfijning. Hij heeft drie jaar nodig en doet dat niet alleen. Het wordt een soort wereldoorlog, want hij krijgt hulp van sterke landen. Nederland zit daar niet bij, is niet gevraagd – gepasséérd, zoals dat heet. Onze premier is `zeer verbaasd’. Als er `zeer’ voor `verbaasd’ staat, proef je enige verontwaardiging. Waarom verontwaardiging? Nou, Nederland is bezig zich te bezinnen op het leveren van `serieus wapentuig’. Mooi bromsnorwoord: wapentuig (`Jullie zijn er gloeiend bij, mensen van IS!’). Bezinnen is niet genoeg, je moet het wapentuig ook hébben. Tijdje geleden leverden we aan Noord-Irak duizenden helmen en scherfvesten – heel stom, maar ik las aanvankelijk `potscherven’ en vroeg me af wat ze daarmee moesten. Over deze zending kwam een deskundige aldaar aan het woord en die was helder: niemand had er iets aan. Daarbij dacht ik: als we duizenden helmen en scherfvesten op de post kunnen doen, betekent dat toch ook dat die hier overbodig zijn. Zegt dat niet al iets over onze militaire paraatheid? We hoeven toch niet meteen met een boos en trots vingertje naar onze vooruitgestoken borst te wijzen: ziet u niet iets over het hoofd, Barack? Nederland past bescheidenheid. Misschien kunnen we instructeurs sturen. Verder hebben we rond onze dorpspomp toch de handen vol aan fileleed, rotoptochten door de Haagse binnenstad, hockeygluurders en de troonrede én hoedjes van volgende week.