Puberaal

Een op de vijf jongeren heeft geldzaken niet op orde, lees ik. Is onderzocht. En meteen ben ik benieuwd naar de leeftijd. Werd snel helder: tussen de 12 en 24 jaar. Toen ik 12 was, speelden geldzaken geen prominente rol in mijn leven. Ik kreeg zakgeld dat ik uiteraard te weinig vond, maar dat geld was geen záák. Wat dan wel de zaken waren die mijn dagen beheersten, weet ik niet meer, terwijl mijn herinneringen redelijk informatief zijn. Vage verliefdheid, geloof ik. Overgang lagere school naar het gymnasium. Beatles. Maar geld, nee, echt niet. Kwam misschien ook doordat ik werd opgevoed door ouders die het bijna nooit over geld hadden, niet omdat ze genoeg hadden, maar wel iets anders aan hun hoofd. Ik schakel snel door naar de bovengrens: 24. Ja, toen zat ik diep in de geldzaken. Wat ik vooral typerend vind, is dat ik het liefst geld uitgaf dat ik niet had en daarbij altijd dacht 'het komt wel goed’. Gebeurde ook, maar weet niet meer hoe. Daar denk ik nu ook vaak aan. Ik ben inmiddels nogal ver in mijn volwassenheid beland en word soms met geldzaken geconfronteerd die om krachtige aandacht vragen. Aandacht die ik moeilijk kan opbrengen. Als een gesprek over geld gaat, begin ik meteen raar te staren en verdwaal ik in vergezichten die ik niet kan uitleggen. Laatst zei iemand, en dat was niet vervelend bedoeld: je doet nog steeds een beetje puberaal. Ja, denk ik nu, ik hoef geldzaken helemaal niet op orde te hebben. Ik hoef helemaal niets op orde. Rotwoord trouwens: geldzaken. Ik schop het de wanorde in.