Later

Als kind vond ik het soms moeilijk als volwassenen het over later hadden, vooral in zinnetjes als: `Dat vertel ik je later wel.’ Of: `Dat mag pas als je later groot bent.’ (Ik was trouwens al snel een behoorlijk lang kind, maar dat was niet het `groot’ dat ze bedoelden. Daardoor kon ik er zo nu en dan intens over piekeren. Wat is groot? Hoe word je dat?) Of: `Dat snap je later pas.’ Ik begreep natuurlijk dat al die volwassen al in later verzeild waren geraakt, maar voor mij en mijn collega-kinderen leek het een héél ver land dat we lopend moesten zien te bereiken. Toen ik een jaar of twaalf was, werd me vaak gevraagd: `Wat wil je later worden?’ Verontrustend vaak. Misschien zag ik eruit als een jongen die later helemaal niets wilde worden, maar dat was niet zo, ook al wist ik niet hoe dat in zijn werk ging: iets worden. Waarom begin ik over later? Omdat ik de laatste tijd regelmatig terechtkom in een gesprek over een langer leven. Het duurt niet zo lang meer en we kunnen 130 jaar worden. Nou ja, `we’, ik weet niet of het al voor mijn generatie geldt. Maar goed, stel dat ik het ook nog mag meemaken, dan heb ik nog meer tijd te gaan dan ik achter de rug heb. Vind ik dat een aantrekkelijk vooruitzicht? Ik denk dat het goed is om over deze vraag na te denken, want dan denk je meteen misschien op een andere manier over je leven na dan je gewend bent. Ik probeer zo te leven dat ik me ieder moment op het volgende verheug. Lukt niet altijd, maar het is mijn uitgangspunt. Ja dus, ja, geef me die 130 jaar maar, ja!