Hartveroverend

Paar dagen geleden las ik een artikel waarin staat dat vrouwen massaal vallen voor mannen die gitaar spelen. Wist ik niet. In mijn directe omgeving bevinden zich ook vrouwen, maar die heb ik er nooit over gehoord. Een Brits onderzoek heeft het aangetoond. Ik vertrouw Britse onderzoeken meer dan Nederlandse, dus het zal vast een beetje waar zijn: gitaar is belangrijk! Je hoeft er niet eens goed gelukt uit te zien, de gitaar werkt hartveroverend. Ik betreur het dat ik het nu pas weet! Ik bedoel, je doet je best in je leven, maar dan heb je dus niet aan de gitaar gedacht. Heel vaag bespeel ik een instrument, maar dat is helaas niet de gitaar. Het is de dwarsfluit, althans een dunne variant ervan, metalen zilverkleurig dingetje, niet bepaald imposant. Ik kan er vast niet meer mee overweg, want vrij vroeg in mijn leven floot ik er voor het laatst op, in de schooldrumband. Voor mij is het volstrekt helder waarom die dwarsfluit minder indruk maakt dan een gitaar. Met een gitaarkoffer een café binnenkomen is toch iets anders dan met een dwarsfluit. Je gaat daar ook niet ongevraagd staan fluiten. Iets met de gitaar doen kan best. De barman of –vrouw zet de muziek zachter en daar ga je. Iedereen kijkt en luistert. Als fluitspeler heb je dat niet, geloof ik. In een park, ja. Hangt er ook af van het repertoire. In de drumband van toen floot ik vooral strenge marcheermuziek. Moet je in een park niet doen, want dan breng je de rust om zeep. Zal ik alsnog een gitaar kopen? In ieder geval een gitaarkoffer. Om te beginnen.