Kwinkslag

Wanneer gebeurde het eerder dat we gesprekken begonnen met `Ik wil er eigenlijk niet meer over praten, maar…’ ? En dan begint er een gesprek over iets waarover we eigenlijk niet meer willen praten. Ik moet goed zoeken in mijn herinneringen. Ja, als er erg lang een bepaald soort weer is, kou of hitte of hevige nattigheid. Zelf heb ik het er niet over, omdat ik het weer een saai thema vind. Wat te eten met Kerstmis kan erbij horen, maar die kwestie altijd maar even aan de orde – ik hoor nu al de ontgoochelende woordspeling `consuminderen’. Televisie over televisie past ook in het rijtje. Daar wil ik het niet over hebben, omdat ik onmiddellijk ga gapen. Ik heb een klein boek met sinterklaasverhalen geschreven en daarmee moet ik in deze periode zo nu en dan het land in, zoals dat heet, om het onder de aandacht te brengen. En dan kom ik dus in gesprekken terecht die zonder uitzondering beginnen met `Ik wil er eigenlijk niet meer over praten, maar…’  Uiteraard kan ik de problematiek niet luchtig negeren, want dat is arrogant. Ik mag ook niet alsof het niet meer aan de orde is, want dat is dom. Het beste zou zijn als ik een overkoepelende kwinkslag paraat had. Dat ik die niet meteen kan vinden, is omdat humor in het hele debat tot nu toe ver te zoeken was. Wanneer er nergens humor tintelt, wordt ernst bijna gevaarlijk. En ontmoedigend. Als je lacht, gaat er iets open. En nu bedoel ik dus niet je mond. Een lach klinkt ook altijd goed, óók als je raar lacht. Ik zou best een tijdje niet willen ophouden met lachen.