Zomer

Hoe de vroege zomer nog even kan terugkeren in het late najaar. Ik krijg post uit Frankrijk, aangetekend, veel stempels op de envelop – we doen helaas veel minder met stempels, stel ik vast. Uit Parijs, ook dat nog, ik begin vaag te neuriën en een beetje raar met de heupen te doen, dat heb ik nu eenmaal met Parijs. Ik open de envelop met een groot gebaar, waarbij ik teder aan Oliver Hardy moet denken – ik kijk nog steeds Laurel & Hardyfilms. De inhoud stelt me teleur, het is een bekeuring, 144,- - voor te hard rijden, en als ik niet snel betaal wordt het 180,--. Het is natuurlijk helemaal verkeerd, maar ik krijg onmiddellijk heftige zin hárd door Frankrijk te rijden, met open dak, ook al is het herfst, met luide melancholieke muziek aan. Ik bestudeer het document, er staat veel in, meer dan in Nederlandse bekeuringen, maar het is erg menens en als dat Frankrijk het geval is, nemen ze ook de ruimte. Ik kan niet zo snel vinden wáár ik in de fout ging. Moet een fluitje van een cent zijn de boete te voldoen, maar toch heb ik het gevoel dat ik uit moet kijken. Er zit ook een formulier bij dat me in staat stelt te protesteren (reclamation!), maar dat hele formulier straalt uit dat ik dat niet in mijn hoofd moet halen. Voor je het weet zit je op zo’n gevangeniseiland in de zee boven Frans-Guyana. Dat heb je altijd met officiële berichten uit Frankrijk: niets is zonder gevolgen en je mag er dus niet te licht over denken. En ik wil zo graag licht denken. Waar was ik op 23 mei om 14.33 uur? Waar verheugde ik me op?