Meedogenloos

Altijd tragisch als een bloeiende bedrijfstak niet meer bloeit, maar langzaam verdwijnt. `Wegkwijnen’ – dat is het woord. Ik las een artikel over een wasserette in Tiel die het moeilijk heeft. Eigenaar heeft een fascinerende naam, Arion Septer. Hij zegt dat gezinnen niet meer de was komen doen, want iedereen heeft een wasmachine. Dat laatste verrast me niet, maar wel dat het nog niet zo lang geleden niet het geval was. Net zoals een huis zonder televisie onvoorstelbaar is. Arion Septer moet iets bedenken om zijn bedrijf op poten te houden. Maar ja, wat? In mijn buurt zag ik een wasserette waar je koffie kunt drinken en broodjes eten, en niet zomaar broodjes, nee, van die kleine culinaire kunstwerken. Het wasseretteprobleem doet zich vooral in kleinere plaatsen voor. In de grote steden gaat het nog wel. Ik woon in een grote stad en een jaar of vijftien geleden ging ik regelmatig naar een wasserette, niet omdat ik me geen wasmachine kon permitteren, maar ik was daar te klein behuisd voor. Tijdens de tocht naar het bedrijfje dacht ik na over mijn kleren die om een wasbeurt vroegen. Door mijn toedoen dus. Dan kwam ik in een doodlopende stemming terecht. De wasserette was altijd meedogenloos verlicht. Snel deed ik mijn was in de grote machine, als ik tenminste niet op mijn beurt moest wachten, en dan maakte ik me uit de voeten, boodschappen doen of zoiets. Soms keerde ik te vroeg terug en moest ik nog een minuut of tien op mijn was wachten. Daarvan ga je niet makkelijk kijken. Wel weer goed voor je karakter.