Stiller

Door het huis lopend zie ik nogal wat kerstbijlagen van kranten en dubbeldikke nummers van tijdschriften. Ik geloof dat ik dit weekend misschien wel twintig interviews las en waarom ik zoiets doe, weet ik niet. Soms zijn het mooie, zinvolle gesprekken, bijvoorbeeld met nabestaanden van slachtoffers van de aanslag op het vliegtuig afgelopen zomer. Over wat je van de dood over je leven kunt leren. Maar helaas ook veel ijdeltuiterij. Dikwijls is ijdelheid milieuvervuilend. Wat bijvoorbeeld strafpleiter Theo Hiddema uitkraamt. Paar jaar geleden is geprobeerd of het werkte als hij tafelheer in De Wereld Draait Door was, toch het hoogst haalbare wanneer het gaat om openbaarheid in Nederland. Werkte niet. Té zelfingenomen. Of Henk Krol die alleen maar beweert dat er niets, maar dan ook niets waar is van wat er over hem gezegd wordt, en ook de interviewer zijn extra onderboek en inlegkruisjes laat zien die nodig zijn vanwege ernstige darmklachten. Waarom willen we dat weten? Waarom kan het deze dagen niet wat stiller zijn. I’m dreaming of a White Christmas. Iemand die er verstand van heeft, legde me laatst uit dat de kans dat het hier ouderwets gaat sneeuwen erg klein is. De uitleg begreep ik, maar kan die niet reproduceren. Ja, daar verlang ik vaak naar, wakker worden in een geheel witte wereld waar verder nog geen mens te zien of te horen is. Alleen een zachte ochtendzon. Als je héél goed luistert, hoor je dat die stilte een geheimzinnig geluid heeft. En dan naar buiten, diep inademen en voorzichtig voortgaan.