IJsmuts

Nieuwjaarsdag mag van mij altijd snel voorbij zijn. Het is een raar soort `tussendag’ die energie absorbeert zonder dat die energie in iets omgezet wordt. Toen ik niet al te laat wakker werd, had ik meteen behoefte aan een standpunt, geen groot standpunt, maar een kleintje. Ik dacht: ik ga dadelijk niet raar mee zitten klappen met de Radetzkymars en ook niet veel te lang naar de schans in Garmisch Partenkirchen staren, En zeker niet naar de nieuwjaarsreceptie in het stamcafé, waarbij `het woord `receptie’ in geen enkel opzicht smaakvol de lading denkt. We zijn daar bij elkaar om zo snel mogelijk te vergeten dat het nieuwe jaar nog erg lang duurt. Dat was dus het standpunt: als ik ergens geen zin in heb, doe ik het niet. Ja, soms moet het, maar als het niet moet, nee dus. Wat ik al zei: een klein standpunt, maar wat later belangrijk blijkt, begint altijd klein. Het luchtte me op en het is goed een nieuw jaar opgelucht te beginnen. Kort daarna liep ik langs zee. Daarin vond een georganiseerde nieuwjaarsduik plaats door rillende mensen met een ijsmuts van Unox op. Vorig jaar besloot ik vaag dit jaar mee te doen zonder dat ik me afvroeg waarom ik dat wilde. Hoort ook bij het standpunt: niets doen alleen maar om mee te doen. Ik liep door, langs zee, steeds verder, en het werd steeds stiller en het nieuwe jaar begon me te overkomen. En ik begreep meer dan ooit waarom mensen `gelukkig nieuwjaar’ zeggen. Het gaat niet alleen over iets wat komt, maar ook over wat er is. Dat kan veel zijn. Je moet het wel zíen.