Ruimte

Ineens hoor ik gierende remmen en staat er een politieauto schuin voor me. Ik zit op de fiets en uiteraard rem ik ook, want ik voel dat de overheid en ik ergens contact over moeten hebben. Razendsnel ren ik in gedachten door mijn leven van het afgelopen uur, want daarvoor zat ik thuis achter mijn bureau en daar deed ik niets wat het daglicht niet kon verdragen. (Lang geleden dat ik dat over het daglicht opschreef!) In de politieauto zitten twee agenten. Een van hen opent het raam en kijk me berispend aan. Hij zegt: `Ook als fietser moet u voetgangers op het zebrapad voorrang geven.’ Het is te horen dat hij deze woorden niet voor het eerst uitspreekt. De zin staat als een huis. Ik herinner me geen zebrapad, maar misschien is dat wel het probleem, maar aan dat probleem moet ik hier niet te veel aandacht besteden. Laat ik er maar niet omheen draaien, ik zeg: `Het spijt me, maar ik was diep in gedachten.’ Dat was ook zo, maar ik besef dat dit geen sterk argument is. De agent zegt dan ook: `Dat is niet zo best.’ Ik knik schuldbewust en zeg niet dat het min of meer mijn werk is, want met zo’n bewering schieten we niets op. De agent zegt: `Wilt u beloven dat nooit meer te doen.’ Ik neem aan dat hij het over mijn gedrag jegens voetgangers op het zebrapad heeft en ik beloof het. Wanneer beloofde ik voor het laatst iets nooit meer te doen? Dat is behoorlijk lang geleden. Ik moet eerlijk zeggen dat het wel iets heeft, zoiets te beloven. Het is net alsof je van iets af bent en er meer ruimte in het nieuwe jaar komt.