Intimiteit

En toen kreeg hij een naam. En een gezicht, een lachend gezicht. Ahmed Marabet, de agent die door de terroristen werd vermoord in de straat waaraan het kantoor van Charlie Hebdo ligt. Hoe ze daarbinnen tekeer zijn gegaan, daarvan kun je je nauwelijks een voorstelling maken. Wel van wat er op straat gebeurde, want dat hebben we allemaal gezien. Eerst volledig, daarna kwam het beeld op zwart op het moment van de moord, maar we hoorden wel het schot en wisten wat zich daar voltrok. Wat is erger, het complete filmpje of het andere? Ik weet niet meer waar ik het zag, het hele filmpje dus, maar dat doet er niet toe. Wat een onthutsende intimiteit, een man die gewond, kreunend van de pijn op de grond ligt en om zijn leven smeekt en dan door het hoofd wordt geschoten. Wie filmde dat met redelijk vaste hand? Hij was een wijkagent, zo’n man die zich op de fiets door de straten verplaatst. Ik logeerde vorige lente een dag of tien in die wijk en zag dat die wijkagenten mannen zijn die van wanten weten. Woensdag zat hij niet op de fiets, maar in een auto die de terroristen klemreed. En vervolgens sprong Ahmed Marabet uit de auto. Natuurlijk. Wat moest hij anders? Overal wordt benadrukt dat hij een praktiserend moslim was en dat zijn naam ook een van de namen is van de profeet, maar ik denk dan: dat speelt toch allemaal geen rol. Maar het kan best zijn dat ik dan een denkfout maak. Ahmed Marabet is tweeënveertig jaar geworden en was getrouwd. Geen kinderen. De hele wereld heeft hem een paar seconden intens meegemaakt.