Bergafwaarts

Vorige week zag ik de heer Brinkman in het ochtendprogramma Vandaag de Dag (`met Roos en Leonie’), Elco Brinkman, Eerste Kamerlid voor het CDA. Hij zat daar met het oog op de Provinciale Statenverkiezingen in maart, verkiezingen die steevast `niet zo belangrijk’ worden genoemd, vorige week natuurlijk ook door Roos of Leonie. Uiteraard ontkende de heer Brinkman dit verontwaardigd. Wat moest hij anders? Hij adviseerde `de gewone mensen’ op het CDA te stemmen. Ik ben een gewoon mens en op een paar uitzonderingen na, bestaat ook mijn omgeving uit gewone mensen. Gelukkig maar, want aan die paar uitzonderingen heb ik mijn handen vol. Altijd als ik de heer Brinkman zie, heb ik een beetje met hem te doen. Dat heb ik al sinds de verkiezingscampagne van 1994. De heer Brinkman was kroonprins van het CDA en besloot zich ineens buitengewoon te gedragen. Terwijl hij een toespraak hield, bleef hij niet staan achter het spreekgestoelte, maar liep rusteloos heen en weer. Men noemde dat de Brinkman-shuffle. Waarom? Het moest anders. Ik vind dat wanneer iets anders moet, eerst helder de vraag beantwoord dient te worden waarom dat nodig is. Vanaf die shuffle ging het bergafwaarts met de carrière van de heer Brinkman, hoewel we ons nooit echt zorgen over hem hoefden te maken. En het CDA kwam er ook nooit overheen. Waarom begin ik hierover? Ik zag een foto van de heer Roemer. Met een nieuw kapsel! In een nieuw pak dat niet op de groei was gekocht! Hij is nu net een charmezanger op zoek naar repertoire. Wie wordt zijn opvolger?