Heimwee

Een vriend van me en ik verdiepen ons graag in verdwenen amusement. Zo zijn wij sterk op de hoogte van het repertoire van  het Nederlands duo De Wama’s. Wie kent hen nog? Hun beroemdste lied was `A ha, dat is Marie’, met deze regel: `In haar navel zit een steen. Die is wel vals, maar niet gemeen.’ Hierover kunnen we lang praten. Wanneer zagen en hoorden we voor het laatst een kunstfluiter? Op de televisieavonden uit mijn kindertijd zat er in ieder amusementsprogramma wel een, mannen met een tragische uitstraling die op een goed onderhouden en fijn beringde vingers floten. Het was echt niet mijn soort muziek, maar toch keek ik gefascineerd en probeerde ik me een voorstelling te maken van hoe zo’n man thuis was. Ik moet daaraan denken nu bekend is dat de befaamde Britse kunstfluiter Ronnie Ronalde 13 januari is overleden. Ik lees een In Memoriam en na een paar regels dwaal ik alweer door verdwenen variété. Frank Sinatra en Marilyn Monroe waren grote fans van hem. Hij trad eens op voor de Engelse koningin en haar man wilde haar toen ook leren fluiten. Mooi detail. Zoiets zou hier onmogelijk zijn geweest. Op youtube heb ik naar het nummer geluisterd waarmee hij wereldberoemd en schatrijk werd, If I Were a Blackbird. Ik kende het helaas niet. Hij fluit daarin niet alleen, maar zingt ook, met een zorgvuldige stem. In zo’n lied hoor je een andere tijd. Dat die voorbijging, is volstrekt begrijpelijk. Het was niet eens mijn tijd, maar toch voel ik er heimwee naar. Het is niet zinloos over dat heimwee na te denken.