Troost

Een piano op het station – het blijft een topvoorziening. In Nijmegen mis ik maandagavond de trein. Ik probeer me dat niet te verwijten en heb bovendien tijd voor de piano. Niet om die te bespelen, maar om ernaar te luisteren. Een man speelt Für Elise. Ik ken het door en door, maar blijf het graag horen, muziek waarbij ik onmiddellijk een teer verhaal ga bedenken. Een beetje verdekt opgesteld staat een jongen. Die wil ook spelen, maar durft nog niet. De man van Für Elise staat op en loopt naar een trein. Even zit er niemand achter de piano. De stationshal is vrijwel leeg en die leegte wordt groter door een piano waarmee niemand iets doet. Ineens durft de jongen. Hij beent slungelig naar het instrument en begint meteen, een compositie die ik niet ken, misschien wel van hemzelf, erg goed. Twee mensen luisteren, een verlegen meisje met veel sjaal om en ik. Ik weet niet op hoeveel stations inmiddels een piano staat, maar er moet er overal een komen. Ons treinverkeer is om de haverklap ontregeld, de piano kan voor troost zorgen. Zaterdag sneeuwde het licht, de dienstregeling werd onmiddellijk uitgedund – dat is het woord: uitgedund. In een groot deel van het land reden geen treinen meer. De komende dagen wordt het iets meer winter. Dat moet je er al treinreiziger op rekenen dat je leven ook behoorlijk uitgedund wordt. Maar dan is er de piano! En wij, de gestrande reizigers, staan er omheen, wiegen mee met de melancholieke vrolijkheid van de muziek uit de film Amélie. Misschien kan zich zelfs samenzang voordoen!