Rits

In het café bij mij op de hoek zitten aan de bar een man en een vrouw die ik daar nog nooit gezien heb. Kan natuurlijk, ik ben er niet altijd, maar toch is het duidelijk dat ze hier voor het eerst zijn. Ook voor het eerst samen in een café. De bijeenkomst heeft geen amoureus karakter, nee, ze maken deel uit van een vriendenkring waar iets aan de hand is wat hun ongenoegen heeft opgewekt. Ze hebben onlangs gezegd: `Wij moeten eens samen praten.’ Nu het zover is, krijgt het gesprek niet de richting die ze bedoelen. Hoe weet ik dit allemaal? Dat zie en hoor je meteen. Ik zit met de avondkrant ook aan de bar, een paar krukken bij ze vandaan, vang twee zinnen op en ben op de hoogte. Zij is in iets te nette vrouw met een haarlakverslaving. Hij is een man van de wereld met een groot kaal hoofd en handen die graag alle kanten op gebaren. Hij draagt een ruime blazer. Ik verdiep me in de krant, maar doordat ze zo hard spreken, veel te hard voor dit café, krabt er soms een flard van hun gesprek aan mijn oor, bijvoorbeeld deze door de man uitgesproken zin: `Verder dan de rits van haar jurk ben ik niet geweest.’ Bij het horen van deze woorden kijk ik vanuit een ooghoek naar de man. Hij houdt zijn handen stellig omhoog alsof hij zo wil laten zien dat die handen volstrekt onschuldig zijn. Ik denk even na over die rits. Blijkbaar vroeg die om iets. Wanneer hield ik me voor het laatst met zo’n vraag bezig? Dan is het ja of nee en kan je leven enorm veranderen. En ook dat gaat weer voorbij. En dan is er weer iets anders.