Mond

Soms komt iets dichterbij terwijl dat niet per se hoeft. Het is ook niet erg als het weer voorbij is. Eurovisie Songfestival. Zojuist hoorde ik pas goed ons lied, gezongen door Trijntje Oosterhuis. Die zangeres vind ik goed, ook al kleeft er iets tragisch aan, maar ik weet niet wat het is. Het lied is volgens mij rampzalig. Je kunt best een paar keer aiaiaiai in het refrein knallen, maar niet zo vaak als hier het geval is, want dan is het net alsof aiaiaiai functioneel is, wat het nu niet is. Dit heeft helaas geen zin en daarvoor hoef je geen verstand van de materie te hebben. Het is te betreuren dat we de sympathieke Trijntje met deze verantwoordelijkheid opzadelen. Er is ondertussen ook een dik boek over het festival verschenen. Gaat over alles wat ermee te maken had. En ook over iedereen. Misschien koop ik het. Uiteraard vroeg ik me af of me iets bij staat van die evenementen. Nauwelijks. Ja, een ding heel erg, de zangeres uit 1965, ik was twaalf. Ze heet France Gall. Volgens mij was ze net zo oud als ik, vooruit, iets ouder. Ze zat al in de hofhouding van Serge Gainsbourg, dus linke soep, maar ik was verpletterd, door haar opgewekte liedje, maar vooral door haar mond. Bijna vijftig jaar later zie ik die nog soms voor me. France Gall leidt een tragisch leven, weet ik, in een Afrikaans land. Maar als ik denk aan wat ik me van toen herinner word ik erg optimistisch. Het zit ’m met name in wanneer ze even niet zingt en haar mond zich concentreert op de volgende zin. Niet uit te leggen, maar weergaloos.