Beweging

Erg vaak denk ik: te laat, had ik eerder moeten weten of had eerder bekend moeten zijn. Ik lees nu dat zittenblijven geen zin heeft. Op school dus, maar dat zal duidelijk zijn, want waar anders kan een mens gedoemd zijn tot zittenblijven? Ik zie ook nu pas dat het één woord is, een log woord waarin nauwelijks beweging zit. De Inspectie van Onderwijs heeft dat onderzocht, dus dan is het waar. Aan mijn schooljaren denk ik met gemengde gevoelens terug. Het leven eromheen beviel me, maar dat kan ik niet zeggen van de lesuren. Tegen iets leren had ik meestal geen bezwaar, maar wel tegen de klaslokalen – en daar dus niet uit weg mogen, behalve als je je misdroeg, maar dan moest je, gráág. Een van de ergste woorden uit die tijd was zittenblijven. Kon ik ’s nachts van wakker schieten. In de vijfde klas gymnasium deed ik het vrijwillig, samen met nog een stuk of tien klasgenoten, maar dan kwam omdat we solidair wilden zijn met twee zwakke broeders. Was goed voor ons karakter en bovendien verzetten we ons zo tegen het verstrijken van de tijd. Verder wilde ik er niet aan denken. Ik kan niet goed tegen iets wat opnieuw moet gebeuren, terwijl ik vol tegenzin niet weet hoe ik er meer van kan maken. Toen ik voor de zesde keer een vrij wilde rijexamenrit had gemaakt, zei de vrouw die me moest beoordelen: `Er zijn evenveel redenen om u te laten slagen als u te laten zakken. Maar als u me belooft goed te oefenen, geef ik u uw rijbewijs.’ Denk ik nog vaak aan terug. Goed oefenen, dáár gaat het om. Vóórwaarts oefenen dus.