Kersen

De conductrice is in een andere coupé met een reiziger in gesprek. Ik zie alleen haar achterkant, maar weet toch zeker dat ze alles te maken heeft met de lente die eindelijk echt begint te popelen. Ook is het duidelijk dat de reiziger iets niet goed geregeld heeft. Soms is dat ook moeilijk. De conductrice is nu al een minuut of vijf met hem bezig – ik zie hem niet, maar vermoed dat het een man is. Ik houd de boel een beetje in de gaten, want misschien wordt de conductrice dadelijk wel belaagd. De dag is daar veel te mooi voor, maar ik heb ooit gelezen dat erge gebeurtenissen zich vaak bij mooi weer voordoen. Als je daar reconstruerend over nadenkt, is dat ook zo. Wanneer ze wordt bedreigd, spring ik in de bres. Ik zal haar redden. En daarna gaan we vieren dat er niets ergs is gebeurd, want we leven in een tijd waarin dat niet vaak genoeg gevierd kan worden. Eindelijk is ze klaar met de reiziger. Wel moet ze nog een paar keer knikken. Blijkbaar stelt de ander nog een paar vragen. Alsof hij niet genoeg aandacht heeft gehad! Ik moet mezelf tot de orde roepen, niet naar de glazen deur lopen, die open trappen en dan roepen: `Ja, zo is het wel genoeg!’.  Dan komt ze de coupé binnen waar ik zit. Voor iedereen heeft ze een hartelijk woord. Ze prijst een jonge baby, wenst een meisje dat pasta eet smakelijk eten en tegen mij zegt ze `lekker’ terwijl ze naar mijn bekertje koffie knikt. Ze heeft een prachtige lach en lippen in de kleur van verse kersen. Ze hoeft dat allemaal niet te zeggen, maar zegt het. Lente ja.