Uit

We bezoeken het Palingsoundmuseum in Volendam, vier vrienden en ik. Het bevindt zich op een zolder boven een palingrokerij waaraan een restaurant verbonden is waar je vooral paling kunt eten. `Klein maar fijn,’ zegt de vrouwelijke ober bij wie we de kaartjes kopen. En: `Het licht gaat vanzelf aan als jullie boven komen.’ Het is een knus, iets te warm, maar informatief museum. Als we even later beneden paling zitten te eten, vertelt de vrouw van zojuist ons ongevraagd hoe het met Piet gaat, ooit zanger van The Cats, godfather van de palingsound. Piet is ziek geweest, maar `drinkt nu weer zijn borreltje’. We knikken opgelucht. Wat moet in Volendam, is een foto in klederdracht laten maken, tegen een Volendamse achtergrond. Dat kan op nogal wat plaatsen. Mijn vrienden hebben besloten dat ik als vrouw ga, ze weten dat ik zelden ergens moeilijk over doe. Een ernstig meisje kleedt me geroutineerd aan en terwijl ze dat doet, besef ik dat ik me nog nooit als vrouw heb gemanifesteerd en vraag me af waarom het er nog niet van kwam. Ik onderga de werkzaamheden van de kleedster even beduusd als medische handelingen in een zorginstelling. Dan weet je ook niet altijd wat je overkomt. En halfuur later mogen we de foto ophalen. Mijn vrienden zeggen dat ik er `waardig’ bij zit. Vind ik ook, een dame met wie niet te spotten valt. Inmiddels zijn er een stuk of vijftig Chinese mannen en vrouwen in het fotobedrijf gearriveerd. Ze gaan allemaal in kostuum, een fascinerend tafereel. Een dagje uit hoeft niet ingewikkeld te zijn.