Schelpen

Met getallen heb ik weinig. Dat is een afwijking die in mijn geval zelden echt lastig is. Wat ik verdien vergeet ik, hoeveel belasting ik betaal weet ik niet. Als ik in de krant een bericht zie staan waarin veel getallen staan, waait het meteen langs me heen Toch las ik dat het aantal toeristen in Nederland toeneemt. Hoeveel het er zijn ben ik alweer kwijt, maar één ding vreemd genoeg niet: dat ze voor 1 miljard euro aan souvenirs uitgeven. Dat bedrag bleef even hangen. Komt doordat ik het aan souvenirs koppel. Ik probeer me er de hoeveelheid souvenirs bij voor te stellen. Die zijn meestal niet vreselijk duur, wat natuurlijk ook niet mag als je ziet wat ze voorstellen en hoe ze zijn gemaakt. Behalve een piepkleine Londense taxi heb ik geen souvenirs in huis. Wel vind ik ze in hun volstrekte lelijkheid fascinerend. Waarom ze zo lelijk zijn, is waarschijnlijk omdat ze hun strijd tegen de herinnering bij voorbaat verliezen. Het eerste souvenir dat ik ooit zag, was een cadeau dat mijn ouders van een vriendin kregen. Die had een vakantie aan de Nederlandse kust doorgebracht. Het was een met schelpen bedekt kistje. Als je het opende, klonk er een melodie, eerst op normale snelheid, daarna steeds langzamer. Hoe dat kon begreep ik niet. Een jaar of vier was ik en ik had weleens echte schelpen gezien. Deze schelpen leken er niet op. Ze hadden vreemde kleuren en glansden opdringerig. Het kistje was zo afstotend dat het een vreemde spanning veroorzaakte. Telkens wanneer ik het ding zag, moest ik erg lang naar kijken.