Schuldgevoel

Even vallen we stil als een vriendin zich bij het feestje voegt. Er zijn nogal wat kilo’s verdwenen. Ik hoop dan dat dat de bedoeling is, dat ze niet ziek is, want dan kan het ingewikkeld zijn er een gesprek van te maken. Nee, ze lacht en geeft triomfantelijk haar heupen een paar gezellige klapjes. We uiten onze bewondering, want nog niet zo lang geleden was er heel veel van haar. Het stond haar niet slecht, maar het was natuurlijk niet gezond. Wat ik vrees, gebeurt en misschien kan het niet anders: ze wil er gráág over praten. Het lukt me zelden gulzige belangstelling op te brengen wanneer het over een dieet gaat. Komt misschien door schuldgevoel. Ik haak vooral af als het een dieet is waarvoor je nauwelijks iets hoeft te doen. En dat is er áltijd aan de hand met diëten waarover graag gepraat wordt. Gisteren las ik een artikel waarin hoogleraar psychologie Tatjana van Strien zegt dat als je krachtig aan het lijnen bent, je over een tijdje zwaarder bent dan voordat je ermee begon. Er zullen mensen zijn die dit ontmoedigende woorden vinden, ik heb er geen gedachte over paraat. Het laatste dieet dat ik volgde was op aanraden van een vriendin die zei dat Hillary Clinton er veel baat bij had. Ja, dan wilde ik het ook!  De eerste keer dat ik me vaag in een dieet verdiepte was tijdens mijn lagere schooljaren. Moeders van vriendjes gaven zich over aan een sherrykuur. Die moeders maakte ik soms mee als ik uit school kwam. Ik vond ze zo interessant dat ik ook wel zo’n kuur wilde, maar ja, daar was ik te jong voor.