Opluchtend

Toch keek ik. Met een half oog. En terwijl ik me afvroeg waarom. Ik heb het uiteraard over het Songfestival. Ik had wat dingen te doen die ik op de bank kon doen, en waarom, zo dacht ik, zette ik dan ook niet te televisie aan. Heb ik er wat achtergrondmuziek bij. Met Songfestivalmuziek heb ik nauwelijks iets, maar ik kan soms door vreemde dingen laten boeien. Een oerlelijk gebouw bijvoorbeeld – daar kan ik zelfs voor gaan zitten. Goed, ik las er wat kranten bij, onder meer een gesprek met hoogleraar Ad Vingerhoets (Universiteit van Tilburg) die zich in huilen heeft gespecialiseerd, niet zijn eigen huilen, maar het huilen van ons allemaal. Toen ik even opkeek uit dat gesprek zag ik de Russische zangeres Polina Gagarina (heb deze prachtnaam even opgezocht!) die na haar liedje op het podium meteen in huilen uitbarstte. Tijdens de puntentelling leek het er even op dat ze zou gaan winnen en toen was ze helemaal niet meer te stuiten! Zelden iemand zo enorm zien huilen. Ik was er zelfs een beetje jaloers op. Moet zéér opluchtend zijn. De hoogleraar betwijfelt dat. Ja, als je het bij iemand doet die je tranen begrijpt, kán het bevrijdend zijn. Volgens de hoogleraar huilen we het liefst bij onze moeder, een geliefde of bij een huisdier. Het is een vorm van communicatie. Als je graag alleen huilt, ben je, en toen schrok ik nogal: evolutionair in de war. Ik huil eerder van ontroering dan van verdriet, geloof ik, en als dat er aan de hand is, ben ik graag alleen. Soms heb ik zelfs zín even te huilen, bijvoorbeeld als ik veel te veel energie heb waarmee ik geen kant op kan. Huilen verzacht die energie. Ik heb dan een scène uit een film paraat, altijd dezelfde scène die altijd werkt. Ik ga los. Daarna kan ik er weer tegen en voel ik een rust die me concentratie geeft. Lekker. Maar evolutionair in de war dus. Meld je je met die woorden bij de balie van een zorginstelling?