Geheimzinnig

Gisteravond is er veel in achterkamertjes bekokstoofd. Woord hoort bij achterkamertjes: bekokstoven. Duidelijk dat het hier over politiek Den Haag gaat. Bekokstoofonderwerp: herziening belastingstelsel. Daar doen ze allemaal ontzettend geheimzinnig over en wat er gisteravond in de achterkamertjes over tafel ging, en onder tafel, zal nog wel geheimzinniger zijn, zo geheimzinnig dat er vast iemand zijn mond niet zal kunnen houden. Dat komt door óverconcentratie op de afspraak nog even alles onder de pet te houden. Ik ben goed in geheimen, maar als ik er de héle dag aan denk, floept het er ineens uit, bijna zonder dat ik er erg in heb. Toen Zijlstra en Samsom maandag ineens erg krampachtig over het woord `akkoord’ deden, merkte ik dat alles wat ik van de kwestie begreep, wat al niet veel was, als zand tussen mijn vingers gleed. En dat vond ik best. Daarom heb ik verder ook geen recht van spreken. Wel mag ik even over achterkamertjes mijmeren. Thuis hadden we vroeger een voor- en een achterkamer. In de achterkamer stond een grote tafel. Daaraan aten we en deden we spelletjes. In de voorkamer keken we televisie en naar bezoek. Een achterkamertje is iets anders. Een vreemd vertrek ver weg in huis waar haast nooit iemand komt en waaraan zelden gedacht wordt. Nu ik erover nadenk, ik ben maar één keer in mijn leven in een achterkamertje geweest. Met een meisje. Ik was zeventien, zij ook. Het was bij haar thuis. We voelden een zinderende behoefte aan innigheid en buiten stormde en regende het. Ze trok me mee, een trap op, nog een, over een zolder, toen moest er een kast opzij en daar was het, het achterkamertje. Er stond een kleine, gehavende fauteuil. En ook wat kapotte huishoudelijke apparatuur. Het rook er naar kou en oude lucht. Ik wilde er meteen weer weg, maar er was geen weg terug. Met het meisje ging het de volgende dag uit. Voor de politiek ben ik niet geschikt.