Oma

O, wat houd ik van een genuanceerde benadering van alles. En ook van de absurditeit in het alledaagse. Deze week word ik op mijn wenken bediend. De BTW-tarieven! Onderscheid tussen het hoge en lage tarief! Voer voor siervogels. Ik noem maar wat. Als dat voor 5 procent uit oliehoudende zaden bestaat, laag tarief, dus 6 procent BTW. Daarboven 21 procent. Of fotoboeken. Als je ze leeg koopt, hoog tarief. Staat er al een fotoreportage in of heeft een professioneel fotograaf er foto’s ingeplakt, laag tarief. De lijst is fascinerend! Hier moet zich een commissie over hebben gebogen. Of een werkgroep. Of misschien gewoon ambtenaren met wie men zich geen raad wist, ontremde zonderlingen met een waterdichte arbeidsovereenkomst. Ik stel me de besprekingen voor. `Jongens, wat doen we met de postzegel?’ Die vraag snap ik inmiddels. Je hebt immers postzegels die zich als een sticker laten behandelen, en postzegels die je met de tong bewerkt. Ja, en ben je dan beroepsmatig met de tong in de weer, of gewoon als een amateur die een kaart naar oma stuurt? Over oma gesproken! We lezen vaak in horeca en supermarkt `Oma’s gehaktbal’. Prima, maar we moeten dan wel onderscheid maken tussen oma als ouderwetse smaakaanduiding, om het zo maar eens te zeggen, en oma als een bestaand of bestaan hebbend familielid, van de verstrekker van de bal dus. In het laatste geval laag tarief, lijkt me. En nu we het toch over de gehaktbal hebben: in de horeca kennen we de typering `Gehaktbal uit eigen keuken’. In principe komt iedere gehaktbal uit eigen keuken, ook als die keuken een fabriekshal is. (Aantekening: `keuken’ definiëren.) Er moet een verschillend tarief gehanteerd worden voor de bal uit de keuken in het perceel waarin de bal te koop wordt aangeboden, en de bal die uit een keuken van buiten komt. Voor de bal van buiten hoog tarief, vermoed ik. Heikele kwestie! Kom ik later deze zomer op terug.