Zeiltje

Het woord kende ik niet: bakfietsburger. Een fractie van een seconde denk je aan iets eetbaars, een kolossale hamburger. Heeft met mijn Nijmeegse studententijd te maken. In een cafetaria bij ons in de buurt kon je een waterfiets kopen: een bergje frites links en rechts begrensd door een frikadel, over de frites was een laag mayonaise gedrapeerd met hier en daar een ketchupaccent. Na nachtelijk cafébezoek werkten we de waterfiets gretig weg. Ik merk dat ik het gerecht hier met enig ontzag noteer: waterfiets. De bakfietsburger is echter niet om te eten, het is een hoogopgeleid persoon die ik tegenkom in een waarschuwing van het Sociaal en Cultureel Planbureau. De waarschuwing luidt dat de bakfietsburger de stad overneemt, ten koste van minder kansrijke stedelingen. Blijkbaar bestaat er bij de overheid een `Agenda Stad’ die in handen is van minister Plasterk. Het Sociaal en Cultureel Planbureau zegt tegen deze dommelende minister: `Die minder kansrijke stedelingen verdienen een prominente plek op deze agenda. Niet alleen omdat zij een kwetsbare partij zijn, trouwens, maar ook omdat de stad zonder dit gemêleerde gezelschap een saai feestje wordt.’ De typering `saai feestje’ stoort me, maar ik begrijp de bedoeling. Ik vind de bakfietsburger een zorgwekkend persoon, niet alleen omdat die de voortang in het verkeer veel te vaak belemmert, maar ook door het doel van de bakfiets, dus het vervoer van kinderen. Natuurlijk, als kinderen nog niet kunnen lopen, hup, in de bak, maar ik zie ook bakfietsen met daarin kinderen van een jaar of vijf. En als het regent is er een plastic zeiltje over de bak gespannen! Ik merk dit heus niet op omdat deze kinderkoetsjes nog niet bestonden toen ik jong was. Nee, ik vraag me alleen maar af wat er van deze kinderen moet worden. Wat weten ze bijvoorbeeld van de stad waar ze razendsnel doorheen gereden worden? En als het later regent, wat dan?