Banden

Tijd gaat zo snel dat je soms vergeet wanneer iets ook alweer was. Ik keek gisteren even naar een deuk in mijn auto en vroeg me af wanneer ik die ook alweer kocht, de auto dus. Ik herinner me dat ik er hier een stukje over schreef waarin ik hoopte dat die deuk maar snel moest komen, dan was dat tenminste gebeurd. Het was geen nieuwe auto, maar een tweedehandse die er iets te onberispelijk uitzag. En daar kan ik niet goed tegen. Ik werd snel op mijn wenken bediend, want al gauw was er een paaltje dat niet opzij ging terwijl ik dat vaag verwachtte. En gisteren hoorde ik ineens de stem van de verkoper van de auto. En die stem zei: `Er zit nog wel winterbanden op. Die moet je dus even laten vervangen.’ Zie je, daar heb je het woordje `even’ weer. Dat heeft vaak iets onheilspellends. Ik dacht er tot gisteren niet aan, rijd dus al heel lang, té lang op winterbanden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niets van merk, maar ja, ze heten natuurlijk niet voor niets winterbanden. Een fijn komkommerprobleem. Ik belde naar de garage waar de auto oorspronkelijk vandaan kwam, niet mijn eigen garage, en sneed de kwestie aan. Ik had het maar niet over zomerbanden, want volgens mij heten die niet zo. Nee, ik zei `gewone’ banden. Die lagen daar inderdaad. Ze hadden me al een paar maanden geleden verwacht. Dit soort kwesties heb ik nooit bij de hand en om maar iets te vragen, vroeg ik of het een probleem was als ik doorreed op de winterbanden, bijvoorbeeld tot na de komende winter. Het was even stil. Dan: `Zou ik niet doen.’ Ik vroeg niet wat de specifieke eigenschappen van winterbanden waren, maar: `Waarom niet.’ Het antwoord luidde: `Nou, ze slijten nogal snel.’ Ik beloofde een dezer dagen even langs te komen en ik hóórde me `even’ zeggen. Ik heb helemaal geen verstand van auto’s, maar volgens mij had je nog niet zo lang geleden helemaal geen winterbanden. We worden steeds verwender.