Makkelijk

Omdat ik niet op Facebook zit (zo heet dat toch, erop zitten?), mis ik nogal wat informatie. `Waar was je?’ krijg ik bijvoorbeeld te horen. Dan vraag ik waar ik had moeten zijn. En die vraag is dus belachelijk, omdat het op Facebook stond. Ik weet niet meer wanneer het pas nieuw was, maar toen dacht ik: laat maar. Dat denk ik eerlijk gezegd nog steeds, maar dat denk ik vooral om maar niet te moeten toegeven dat ik een sufferd ben. Ik doe ook niets met apps. Iedereen om me heen wel. Gisteravond zit ik met vrienden in een restaurant. Een van hen neemt een fotootje van de fles wijn die op tafel komt en een appje laat hem vervolgens weten wat de kwaliteit is van die wijn. Ik wil dan zeggen dat je dat ook kunt proeven, maar slik het in. Voordat je in de auto stapt, kan een appje je vertellen of er files zijn op het traject dat je moet overbruggen. Makkelijk. Vind ik echt, maar ja, om een reden die ik niet helemaal begrijp, houd ik me er niet mee bezig. (Hier voeg ik haastig aan toe dat er genoeg is waar ik me wél mee bezighoud!) Ik lees dat er over een paar maanden bij Wageningen en Ede zelfrijdende auto’s in het straatbeeld komen. Enerzijds denk ik: fantastisch nieuws. Anderzijds: wat moet ik met die informatie? Dat laatste denk ik omdat ik meen zeker te weten dat ik nooit in een zelfrijdende auto zal komen te zitten. Ik verwijt me die gedachte, want ik stel me al voor dat iedereen zich in een zelfrijdende auto verplaatst en ik de laatste landgenoot ben die bekaf van het sturen en gas geven word. En ik ken mezelf, ik hoor me nu al luchtig beweren dat het zo lekker is, gewoon zelf rijden en niet een computer het werk te laten doen. Daarom lees ik alle berichtgeving over de zelfrijdende auto niet. Over twintig jaar kom ik in een programma als `Man Bijt Hond’.  Verwilderd haar, felle oogopslag. Ik doe dan net alsof ik mezelf gelijk geef, maar ik voel al wat er dan schuurt.