Binnenplaats

Midden in de nacht schiet ik wakker van een gedachte waarvan ik vind dat ik die even moet opschrijven. Meestal denk ik: dat doe ik morgenvroeg wel. En als het dan morgenvroeg is, ben ik die gedachte vergeten, wat niet erg is, want dat was die niet belangrijk of interessant genoeg. Ik ga naar mijn werkkamer, schrijf op waarvan ik zojuist wakker werd en tegelijkertijd voel ik dat er iets aan de hand is, iets in mijn omgeving. Mijn werkkamer ziet uit op een kleine binnenplaats waar bijna nooit iets gebeurt en als er wel iets gebeurt, ben ik degene die die gebeurtenis veroorzaakt. Ik open de deur naar het binnenplaatsje en dan weet ik wat er is: het is stil. In mijn woonplaats is het haast nooit stil. Altijd hoor ik geluid, soms vaag in de verte, maar toch: geluid. Ik vind het niet erg, want ik maak graag mee dat het leven doorgaat. Maar nu is er even niets, alleen maar stilte. Ik beweeg me niet, houd mijn adem in. Het zijn topmomenten die met niemand te delen zijn. Ik vraag me niet af hoe lang dit mag duren, want dan breng je die momenten om zeep. Ik probeer aan niets te denken, zodat het in mij net zo stil wordt als om me heen. Dat gaat niet, want ik denk aan mijn poging aan niets te denken. En dan is het voorbij. Ik hoor een sirene. Die is heel ver weg, maar dat maakt niets uit. Door me af te vragen waarom je midden in de nacht een sirene laat loeien – er is toch nauwelijks verkeer- doe ik weer mee met de orde van de dag, in dit geval de orde van de nacht. Toch voel ik me vreemd opgetogen. Ik heb stilte meegemaakt waarmee ik me nog even kan bezighouden. Paar uur later lees ik in een van de ochtendbladen een stuk over de stilte in hartje Drenthe. Een boswachter zegt dat we niet moeten denken dat het echt stil is in zijn werkgebied, het Dwingelderveld. Nee, pas echt stil is het verderop, in de Wapserveense Petgaten, een naam om een keer of tien zacht uit te spreken.