Roodkapje

Onthaasten – ik doe daar te weinig aan. Het komt zelfs niet in me op erover na te denken. Maar ik zit nu een artikel te lezen waarin het gaat over de populariteit van kleurboeken. Kleurboeken voor volwassenen. De laatste tijd zijn er al 700.000 verkocht. Mensen die ermee in de weer zijn worden er rustig van, vooral als je samen gaat zitten kleuren. Er zijn zelfs groepjes die voor een paar dagen een vakantiehuisje huren om daar te kleuren. Sommige mensen doen het op doktersadvies, bijvoorbeeld om bij te komen van een burn-out. In mijn omgeving heb ik nog geen kleurboek gezien, ook heb ik er nog niemand over gehoord. Ik weet ook niet of mijn voorstel een kleuravondje te organiseren enthousiasme losmaakt. Ja, dan gaan ze vast zitten klieren: met opzet buiten de lijntjes kleuren, zogenaamd wijn over de kleurplaat morsen en dan met de vlek iets creatiefs doen, van de potloden een bouwseltje in elkaar knutselen. En het zijn allemaal mensen die altijd haast hebben. Zelf heb ik voor het laatst gekleurd op de kleuterschool, niet omdat ik het wilde, maar omdat het moest: een kleuter hoort nu eenmaal te kleuren. Ik herinner me dat ik het jammer vond dat je de dingen moest kleuren zoals ze in werkelijkheid waren. Wat Roodkapje op haar hoofd heeft, moest per se rood. En dan dacht ik: zou ze dat onderhand niet saai vinden? Als ik het al saai vindt, moet zij er helemaal genoeg van hebben. We hadden toen nog geen kringgesprekken, maar de kwestie zal vast onbespreekbaar zijn geweest. Ook weet ik nog dat ik altijd enorm teleurgesteld was als ik voor mijn verjaardag een kleurboek kreeg. Mijn ouders gaven me dat niet, het waren vooral oude tantes die met zoiets op de proppen kwamen. Die controleerden vinnig of ik blij was als ik het cadeau had uitgepakt, en daarna moest ik ze dan ontzettend hartelijk bedanken. Wel prachtig vind ik een geopende doos nieuwe kleurpotloden. En hoe ze ruiken.