Vaarwel

Een foto waarvan ik niet weet wat ik erover moet denken: staatssecretaris Wiebes staat erop afgebeeld. Zijn geopende hand wijst blij, misschien zelfs triomfantelijk naar een grote slagroomtaart waarin centraal een blauwe envelop is verwerkt. Voor banketbakkers is dat een koud kunstje. Rond de tafel waarop de taart staat, hangen borden met daarop de tekst `Vaarwel blauwe envelop’. Ik houd steeds minder van het woord `vaarwel’, behalve wanneer het op medicijnverpakkingen staat: `Vaarwel hoofdpijn’. Maar ja, dat staat er nooit op. Gisteren lag er nog een blauwe envelop op de deurmat. Daarin stond hoe een betalingskorting van 2 euro verwerkt zou worden. Die kreeg ik omdat ik een bedrag in één keer had betaald en niet in termijnen, wat ook had gekund. Ik snap natuurlijk dat dit een geldverslindende gang van zaken is. Ergens in een overheidsgebouw verzorgt een ambtenaar een brief voor belastingbetaler Verbogt. Iemand anders doet die brief in een blauwe envelop, weer een anders zorgt dat die brief op de post gaat en dan is er de postbode die de blauwe envelop op mijn adres aflevert. Dat alles om een betalingskorting van 2 euro. Had ik niet eens op gerekend. Ik zag op een Voorlopige Aanslag (krijg ik er altijd veel van) een te betalen bedrag dat ik toevallig ineens kon voldoen en soms denk ik: weg is weg. Ik ben helemaal niet blij dat de blauwe envelop verdwijnt. Aan sommige tradities hecht ik en bovendien wil ik niet over alles digitaal communiceren. Wil niet zeggen dat ik blij ben als ik de blauwe envelop tussen de post zie. Maar ik heb wel het gevoel dat ik aan iets meedoe en dat gevoel wil ik soms hebben. Meestal leg ik de blauwe envelop op een uithoek van de tafel. De opening stel ik uit totdat ik eraan toe ben, wanneer ik laconiek ben gestemd. Vervolgens neem ik me voor maatregelen te nemen zonder dat ik weet welke maatregelen dat kunnen zijn. Een illusie van orde.