Puilen

Mijn vader dronk graag wijn, nooit te veel, maar wel met het grootste genoegen. Toen hij meer vrije tijd kreeg, besloot hij zich er ook meer in te verdiepen. Al snel werd dat bekend in de vrienden- en kennissenkring. Als hij jarig was of iets anders te vieren had, kreeg hij geen wijn meer, maar dingen die met wijn te maken hadden, uiteraard boeken over wijn, veel te veel boeken, maar ook grappige of geavanceerde kurkentrekkers, wijnkalenders, wijnthermometers, beeldjes van geinige wijn drinkende persoontjes, wijnflesafsluiters, bordjes met spreuken over wijn. Na twee verjaardagen kon hij het nauwelijks meer aan. Mijn vader was een aardige man, dus hij zorgde ervoor dat de teleurstelling niet van hem af spatte, maar wij, zijn kinderen en vrouw, zagen wat er in hem gaande was. Later maakte hij dezelfde fout met kalenders. Hij zei dat hij graag een interessante, liefst ook een beetje humoristische dagkalender in zijn werkkamer wilde hangen. Nou, dat heeft geweten. Op de laatste verjaardag van zijn leven kreeg hij er negen. Toen hij een half jaar later ernstig ziek werd, zei ik hem dat hij hoe dan die kalenders op moest maken. Dat vond hij een uitstekend idee. Al vaker schreef ik hier: goede bedoelingen moeten we hoog hebben, maar ze vragen wel om omgangsvormen. Ik kom hierop nu ik weer veel over de paus lees – ja, het gaat maar door deze dagen. Van de vorige paus was bekend dat hij graag tong at, de vis in dit geval. Tijdens het pausbezoek dat vier dagen duurde, kreeg hij vier dagen tong te eten, niet alleen tijdens het diner, maar ook bij de lunch. Misschien werd hij gewekt met een zacht bolletje tong, maar dat weet ik niet zeker. Zelf heb ik het met notitieboekjes. Een verjaardag of tien geleden zei ik op de vraag wat ik wilde hebben dat een mooi notitieboekje altijd goed is. Ik heb er een speciaal kastje voor. Daar puilen ze uit. Vandaar ook mijn productiviteit.