Najaarswind

Herinneren we het ons van de lagere school? Er was iets gebeurd wat niet aan de haak was, iets gestolen, iets vernield in het klaslokaal, zulke dingen. De onderwijzer veranderde van onderwijzer in leerkracht, ging voor de klas staan en zei: `Jongens… ‘ Toen ik naar school ging, waren jongens en meisjes strikt gescheiden. Dat moest van God, geloof ik. Als dat niet zo was geweest, hadden levens van velen van ons er waarschijnlijk anders uitgezien. Goed, de leerkracht zei dus, een beetje plechtig: `Jongens, we weten allemaal wat er aan de hand is, maar één van jullie weet wie daarvoor gezorgd heeft.’ Korte stilte, de najaarswind floot rond het schoolgebouw. Dan: `Er zijn nu twee mogelijkheden: of diegene steekt nu zijn vinger op en dan krijgt hij straf of hij doet dat niet en dan krijgen jullie allemaal straf.’ Dat hakte erin. We durfden elkaar niet aan te kijken. En dan hóórden we dat een van ons zijn vinger opstak, want zo ging het meestal, niet meteen, soms bleef het een minuut of tien stil. De onderwijzer keek de schuldige aan en zei op dezelfde toon als zojuist: `Ik wil twee dingen zeggen. Je gaat nu, ja nú de hele speelplaats vegen, ik wil geen blaadje meer zien. Maar ook vind ik je moedig.’ En vervolgens richtte hij zich weer tot ons allemaal: `Weten jullie wat dat is, moedig zijn?’ Uiteraard kom ik hiermee vanwege al dat gedoe rond de Commissie Stiekem, een commissie die waarschijnlijk alleen in Nederland zo kan heten. De Kamer gaat nu zelf op zoek naar het lek. Duidelijk dat dit op niets uitloopt. Een van de fractievoorzitters moet moedig zijn. Ze gaan begin volgende week in een kamer in het Kamergebouw bij elkaar zitten. Vandaag komt Sinterklaas in Meppel aan. Welnu, die gaat naar die fractievoorzitters en zegt wat de leerkracht zei die ik hier citeerde. Even later komt hij, Sinterklaas dus, met de schuldige naar buiten, terwijl hij die aan het oor vasthoudt.