Gewoon

Onze premier is geen inspirerend mens. Een paar maanden geleden zou ik er misschien aan toegevoegd hebben: of dat erg is weet ik niet. Hij is wel een prima manager, geloof ik. Dat heeft voor- en nadelen in een land dat nauwelijks meer een samenleving genoemd kan worden. Een samenleving is een gemeenschap waarin je je kunt koesteren, maar die ook om verantwoordelijkheid vraagt. Nederland is meer een soort organisatie die geleid moet worden. Dus dat er afspraken gemaakt worden, afspraken waaraan iedereen zich moet houden. Als je dat niet doet, is er een probleem. En voor dat probleem zijn een paar oplossingen te bedenken en geen van die oplossingen is de beste. Dit vraagt allemaal om een regelaar met effectieve politieke vaardigheden. Als je niet verder denkt dan tot hier is onze premier de juiste man op de juiste plaats. Maar ik heb dus behoefte aan inspiratie, anders was ik er in dit stukje niet over begonnen. De winter komt eraan en alles wijst erop dat het een andere winter wordt dan voorheen. We moeten schuilen voor de kou, voor de gure wind van het gevaar. De premier doet wel zijn best, hij zegt dat het oorlog is, maar ook: `Leef gewoon je leven.’ Het zijn vier belangrijke woorden die alles tot een essentiële eenvoud terugbrengen, de eenvoud van waaruit we veel kunnen opbouwen. Alles begint met gewoon je leven leiden. Misschien is het raar, maar ik vind het vaak een heel karwei, ook als het geen oorlog is, zeg maar tijdens gewone dagen. Ik schrijf er boeken over en columns en toneelstukken. De hele tijd gaat het over de vraag hoe te leven. De premier zegt dat je het gewoon moet doen, maar ik wil ook graag méémaken wat ik doe. Nou ja, misschien vraag ik te veel van mezelf en alles. De premier zegt ook: `Blijf gewoon plannen maken.’ Dan zal hij waarschijnlijk niet over vakantieplannen hebben, hoewel dat best kan. En waarom ook niet? Was even niet in me opgekomen.