Kerstborrel

Zaterdagochtend ligt er een forse stapel kranten en bijlagen van kranten op tafel. Daarachter zit ik. Buiten waait het onrustig, de hemel is in de war. Ik sla een willekeurige bijlage open en begin aan een artikel waarboven staat `Zo overleeft u de kerstborrel’. Een van de adviezen is een groepje op te zoeken, ja, dat het handig is je aan te sluiten bij een gezelschap met minstens één bekende, maar je moet daar niet staan te zwijgen. Ik merk dat ik knik. Altijd als ik een ruimte binnenkom vol nevels van gezelligheid, moet ik diep ademhalen en vraag ik me koortsachtig af hoe te handelen, terwijl onzekerheid als een kleine vuist in mijn maag tekeergaat. Ik leg het artikel terzijde, want er staan, geloof ik, geen kerstborrels op het programma. In een volgende krant tuimel ik door een stuk of tien recepten heen, die vooral zijn samengesteld met de bedoeling dat we met Kerstmis niet al te lang in de keuken hoeven te staan, terwijl we onze gasten `toch kunnen verrassen’. Over gasten gesproken, daar gaat een volgend artikel over: hoe gedraag ik me als gast? Misschien is het vreemd, maar de boel irriteert me. Al die tips en regels! Het is net alsof problemen in de maag krijgen gesplitst die we zelf niet meer kunnen oplossen, of mogen oplossen. En ineens denk ik ook aan de kerstbomen die ik vorige week in de etalage hier om de hoek zag staan. Een vriend belt op. Hij leeft meer op de huid van de tijd dan ik en zegt dat hij ook alle kranten zit door te nemen en steeds meer ontstemd raakt, Gelukkig, ik heb een medestander. Hij vraagt of ik niet in de gaten heb dat er krachten aan het werk zijn die ervoor zorgen dat we steeds minder aan het sinterklaasfeest denken. Ik antwoord dat ik dat niet in de gaten had, maar nu langzamerhand wel. Sinterklaas moet op de achtergrond raken. Dan zijn we ook af van alle discussies rond het oude familiefeest. We zijn te ver heen, zoiets. Actie!