Manifestatie

Hoe iets `cultureel erfgoed’ wordt, weet ik niet. Uiteraard kan ik dat opzoeken, maar soms heb ik niet het geduld iets op te zoeken, terwijl ik het toch een mooie aanduiding vind, cultureel erfgoed. Het moet hoe dan ook iets zijn wat niet verloren mag gaan, anders loopt onze identiteit of geschiedenis of beschaving een deuk op. Zo nu en dan hoor ik dat er bijvoorbeeld een monument of landschap tot cultureel erfgoed is verklaard, en dan knik ik instemmend. Dat doe ik niet nu vuurwerk dat consumenten met Oud en Nieuw afsteken, cultureel erfgoed is geworden. Vuurwerk van consumenten dus in tegenstelling tot vuurwerk dat door de plaatselijke overheid wordt verzorgd. Vuurwerk van consumenten is al één woord geworden en dat is `consumentenvuurwerk’, een lelijk en nogal log woord dat me allerminst opgetogen stemt. Ik heb heus weleens vuurwerk gekocht om tijdens de jaarwisseling af te steken en ook zorgde ik er wel degelijk voor dat de intimi met wie ik oudejaarsavond doorbracht, net deden alsof ze zich op mijn vuurwerk verheugden, want ik sprak er gretig over: `Wat jullie straks zullen beleven, is echt ongekend.’ Het kind in mij overdrijft graag opgetogen. De afgelopen tien jaar wil ik het niet meer. Consumentenvuurwerk heeft weinig feestelijks meer, het vooral een manifestatie, die soms zelfs iets grimmigs krijgt. Het meeste consumentenvuurwerk is doel op zichzelf geworden en dat doel is de consument als consument. Als je die tegen het einde van het jaar een tas vol herrie over straat ziet slepen, denk je niet: die transporteert cultureel erfgoed. Nee, die heeft een appeltje te schillen met zijn omgeving waarin hij niet altijd kan doen wat hij wil. En straks om twaalf uur wel, reken maar! Om te oefenen heeft hij de dagen voor nieuwe jaar al lekker wat cultureel erfgoed laten knallen om huisdieren de stuipen op het lijf te jagen. Het is een nare aanval op zachtaardigheid.