Onderbuikgevoel

In de laatste dagen van het jaar zit weinig beweging. Ik mis die behoorlijk en was daarom blij met het NK schaatsen zondag. Ik keek niet, ik luisterde naar de radio. Dat vind ik vaak prettig, naar sport luisteren. Volgens mij ben je er actiever mee bezig dan wanneer je voor het scherm zit. Wat er het afgelopen jaar met Ireen Wüst was gebeurd, had ik niet scherp gevolgd, wel wist ik dat er van alles mis was gegaan. Gelukkig kon ze zich daarvan zondag herstellen. Ze vertelde van ver te komen. Het is lekker Ireen Wüst kort na een race te horen. Haar vermoeidheid spat alle kanten op, maar dat kan haar niets schelen. Je krijgt er een goed humeur van, dus zeker op een van de laatste dagen van het jaar. Ze vertelde veel en het meeste daarvan heb ik niet onthouden omdat mijn gedachten in deze periode maar op halve kracht werken. Wel dat ze het onderbuikgevoel miste waarbij ze wist dat alles goed zou komen. Verder: `Er was niets waarop ik kon bouwen, geen vertrouwen. Ik moest het hebben van de zekerheden van vorig jaar.’ Is net alsof ik die woorden soms opnieuw hoor, alsof ze me iets mee willen geven voor het jaar dat eraan zit te komen. Ik geloof niet dat het staat te popelen, maar we kunnen er niet onderuit. Hoe zit het bijvoorbeeld met mijn onderbuikgevoel dat me belooft dat alles goed komt? Geef ik dat onderbuikgevoel wel voldoende ruimte? Ik geloof dat veel onderbuikgevoelen een niet al te beste uitstraling hebben, maar het onderbuikgevoel waarover Ireen Wüst sprak, mag er zijn, áls het er is natuurlijk. Kun je voor dat laatste zorgen? Verder zei ze dat ze het moest hebben van de zekerheden van vorig jaar om de prestatie te leveren waarop ze hoopte! Dus de zekerheden van 2014! En het lukte haar die te pakken te krijgen. Ik vroeg me af hoe het met mijn zekerheden van dit jaar zit? Waar zijn ze, wat kan ik ermee? Ik vraag me dit niet klagend af, maar vooral nieuwsgierig.