Glans

Een groot onderwerp was het niet, maar het werd donderdag telkens opnieuw uitgezonden in het journaal, overdag: de kans de oudejaarsloterij te winnen was nog kleiner dan klein. Er kwam een wiskundeprofessor aan het woord die berekend had hoe klein: als je een munt omhoog gooit moet die 22 keer op dezelfde kant vallen. Ik ging dat dus meteen doen: 6 keer achter elkaar was het kop. Dan denk ik: 22 keer is toch niet zo héél raar. Dat ik me met deze kwestie bezighield kwam doordat ik had besloten die dag geen oudejaarslot te kopen. Normaal doe ik dat wel. Ik heb echter nog nooit iets gewonnen, zelfs niet het laagste bedrag dat mogelijk is. Toch stond ik een paar keer stil voor de winkel waar de loten te koop waren. Ik was in de ban van de redenering: als ik nog nóóit iets heb gewonnen, moet het er toch één keer van komen. Ik zeg nu wel `redenering’, maar misschien is dit wel helemaal geen redenering, maar een rare gedachte. Ik vond dat wat ik dacht iets te maken had met wat de professor zei, van die munt dus. Toch ben ik niet overstag gegaan. Daar had ik gisteren last van. In het journaal van donderdag werd ook gezegd dat je met zo’n lot een droom koopt. Nu lijken me dromen niet te koop, maar ik snap natuurlijk wel wat er bedoeld werd. Je stelt je voor dat je de hoofdprijs wint en wat je allemaal met dat geld kunt doen. Dat is een manier om de eerste dag van het jaar door te komen, want je stelt het uit naar de uitslag te kijken. Gisteren vroeg ik me een paar keer af welke kans ik had laten lopen. Dat helpt niet iets van de dag te maken. Daar kwam ik pas overheen toen ik zeker wist dat het nauwelijks te doen is 1 januari enige glans te geven. Dat wist ik al, maar zoiets moet je telkens opnieuw weten. Ja, er is een nieuw jaar begonnen, maar hoe merk je dat? In vandaag heb ik wel zin. Het jaar begint vaart te krijgen. En ik verheug me op wel 1000 dromen die er zomaar zijn.