Paar dagen bracht ik door in de stilte van Zeeuws Vlaanderen. Klein huisje in het midden van nergens. Kan dat nog in Nederland? Haast niet, maar toch wel bijna. Tussen akkers en velden, koolzaad, in het vlakke land, door Jacques Brel bezongen, hoge hemel. En vooral die stilte. Als het stil is, zeggen we daar vaak iets van, bijvoorbeeld dat het stil is. Het is net alsof we dat móeten zeggen. Waarschijnlijk is het door de verbazing over die stilte. Of opluchting. Of omdat we het bijna nooit kunnen zeggen, althans binnen onze landsgrenzen.
Ieder jaar neem ik met interesse en vooral enorm plezier kennis van de bekendmaking van de IgNobelprijzen. Gebeurt in Amerika en die prijzen zijn er voor wetenschappelijk onderzoek en uitvindingen waarmee doorgaans niets gedaan wordt. De aanpak is echt serieus, maar we moeten er vooral om lachen. Dit jaar viel me een uitvinding op van een Iraanse ingenieur: de luier-verwisselmachine. Kan zo in productie worden genomen, maar niemand wil eraan.
Een bescheiden café aan de rand van de Vlaamse stad Gent. Einde van de ochtend. Ik zit aan een grote tafel diep in gedachten verzonken. Ineens plaatst een hand een geplastificeerd kaartje op die tafel. De hand hoort bij een grote vrouw met en vriendelijk, verweerd gezicht. Op het kaartje staat: Creatieve Workshop. Voordat die woorden goed tot me doordringen zijn er zes vrouwen aan de tafel gaan zitten. Het zouden allemaal zussen kunnen zijn van de grote vrouw met het vriendelijke, verweerde gezicht.
Mensen bij ik op bezoek was, hadden onder de ochtendkrant een boek liggen dat Hoe red ik mijn huwelijk?heette. Misschien iets anders, maar zoiets. Ik zag de titel in een fractie van een seconde, want schrok en liet het ochtendblad er weer op vallen. Mocht ik weten dat ze dat boek lazen? En vooral waarom? Zo’n boek koop je niet om even te kijken of het wat is. Misschien kregen ze het cadeau, wat natuurlijk ook nogal erg is. Hadden ze gezien dat ik het zag? Moest ik er wat over vragen?
Voor iemand die, zoals ik, niet altijd van woordspelingen houdt, is het een vervelend woord: Stoptober. Natuurlijk, het gaat om een goed doel, per 1 oktober stoppen met roken, maar toch. Het heet trouwens nog erger: Nationaal Stopmoment Stoptober. Het is nog niet zo onaantrekkelijk als `consuminderen’, maar Stoptober komt in de buurt.
De SIRE (Stichting Ideële Reclame) voedt ons al jaren op, niet gaan schreeuwen tegen elkaar, niet met alcohol achter het stuur, mensen helpen die hulp nodig hebben, dat soort gedrag. Niet iedereen komt daarop, dus nuttig. Gisteren begon een campagne die ons moet aansporen kapotte spullen niet meteen weg te gooien, maar die een tweede leven te gunnen. Doel van de campagne is dat we ons bewust zijn van de waarde van die spullen.
Komt door een warme jeugdherinnering dat ik negatief nieuws over paling meteen langs me heen laat waaien. Is niet goed, dat weet ik, ook niet verantwoord. Bij die jeugdherinnering hoort het mooie licht boven de tafel die midden in onze kamer stond. Het is begin oktober, kermis in Nijmegen, mijn vader is daarheen gegaan om gerookte paling te kopen. Er is nooit paling in huis. Alleen dan. Mijn vader komt de huiskamer binnen met die paling onder zijn arm, in een krant verpakt. Die krant vouwt hij plechtig open, vervolgens rolt hij de palingen uit het vetvrije papier.
Niet belangrijk, of misschien toch wel, maar ineens wist ik waarom ik graag boodschappen doe in winkels waar een bel klinkt als je er binnenkomt, waarna een winkelier (m/v) van achteren komt, duidelijk met iets anders bezig dan de winkel. Gaat me niet om het praatje, want ik houd helemaal niet van praatjes, ook omdat ik er niet goed in ben, zeker geen praatjes over onderwerpen waarover praatjes vaak gaan, zoals het weer of iets waarvan je kunt zeggen: “Het is me wat.”
Wil ik de meedenktandenborstel die binnenkort op de markt komt? Philips doet dat en daar hebben ze er jarenlang aan gewerkt. De tandenborstel poetst niet alleen, maar controleert ook of we dat goed doen. Dat kun je nakijken op je mobiel. Appje. Daar lees je waar en hoe het beter kan.
