Gisterochtend liep ik vrij vroeg naar de fitnessclub en vond dat ik alsjeblieft niet moest overdrijven, niet denken dat er een nieuwe fase in het jaar was aangebroken, een ándere orde van de dag. Zo is het niet, alles gaat gewoon door. Uiteraard kwam ik buren tegen die op weg gingen naar hun werk. We knikten elkaar toe, maar het was een begroeting die afweek van de gangbare. Ja, we knikten als mensen die wat te verwerken hadden en ook van elkaar wisten dat ze dat deden. Een vorm van gespannen verbondenheid.
Herinneren we ons nog dat we niet eens zo lang geleden in de auto op weg naar een vakantiebestemming met landkaarten werkten? Een reed, de ander `deed’ de kaart. Vaak was er sprake van een spanningsveld. “Zal ik nu door Arras rijden of eromheen?” “Volgens de kaart moeten we hier rechtsaf.” “Ja, maar…” “Zeg, wie heeft hier de kaart?” Daarna was het een halfuur ijzig stil in het voertuig. Nou ja, af en toe een bitse aanwijzing: “Op die rotonde dus naar links.” Vooral dat dus klonk erg beroerd.
De straat hier is nu drie jaar autovrij. Hoe het was toen er nog verkeer doorheen reed, kan ik me niet meer voorstellen. De straat is anders geworden, een langgerekt plein. Bewoners hebben hier en daar tuintjes aangelegd. De stad om de straat heen is druk, maar hier heerst rust. In een autovrije straat staan natuurlijk ook geen auto’s geparkeerd, ze kunnen er niet eens in, aan beide kanten staan paaltjes, rood-wit van kleur. Die zijn uitneembaar, maar dat moet met een sleutel gebeuren. Twee straatbewoners hebben die sleutel, wat hun een zekere positie geeft.
“Je hebt goede benen,” zegt mijn huisarts na aandachtige inspectie. Goed zo, denk ik, toch niet voor niets gekomen. Compliment tilt de dag op. Ik kan niet altijd uitleggen hoe het precies zit met een klacht en ook om die reden ga ik niet voor al te vage kwesties of kwestietjes naar mijn huisarts, hoewel ze iemand is bij wie je graag even toeft. Nu was er iets aan de hand wat ik vooral tijdens het autorijden merkte, irritante sensatie in linkerbeen, maar ja, daar kun je natuurlijk mee op het consult komen: “Een soort irritante sensatie.”
Spaanse volkslied zou wat voor ons elftal zijn geweest. Hoefde niemand mee te zingen, want het heeft geen woorden. Nou ja, vroeger wel, maar die waren van Franco of namens Franco, dus uit een tijd die gelukkig voorbij is. Is een volkslied zonder woorden nog wel een lied? Misschien is die vraag niet belangrijk. In de 19de eeuw schreef Mendelssohn een paar `Lieder ohne Worte’ en daar luister je graag naar.
Op een druk kruispunt hier in de buurt moesten aankomende agenten om de beurt oefenen in het handmatig regelen van het verkeer. Ze waren duidelijk goed geïnstrueerd, maar het bleek toch geen eenvoudige aangelegenheid. Ik bleef staan kijken, niet ver van twee oude rotten in het vak die de leiding hadden.
Met het woord bemoeien is het merkwaardig gesteld. Beetje wankel, soms is het gunstig, vaker niet. “Ik ga morgen verhuizen. Wil jij je er alsjeblieft mee bemoeien?” Dan zeg je dat je die hulp hard nodig hebt. Ook natuurlijk doordat je er alsjeblieft bij zegt. Bemoeien is hier essentieel. Zonder die bemoeienis loopt de verhuizing waarschijnlijk slecht af. “Ik ga morgen verhuizen. Wil je je er niet mee bemoeien?” Dan zeg je: blijf uit de buurt, je hebt niets te maken met wat ik morgen allemaal ga doen.
Fijne foto gisteren in bijna alle kranten: de heer Rutte die wegfietst van Het Torentje, uitgezwaaid door de nieuwe premier en zijn adviseur. De fiets stond ergens voor. Hij had die de avond ervoor al neergezet, want voor dinsdagochtend was er regen voorspeld en hij wilde uiteraard niet nat arriveren voor de sleuteloverdracht. Geen punt verder als hij in de regen zou moeten vertrekken. Zou ook symbolisch zijn geweest: na mij de zondvloed, maar dan op z’n Hollands, een malse zomerse bui.
Omdat ik vind dat niets lang geleden is, weet ik soms niet wanneer iets was. Vorig jaar, jaar daarvoor, veel eerder? Meeste wat ik boeiend of aangrijpend of hilarisch enzovoort vond, lijkt zojuist gebeurd wanneer ik er ineens aan denk. De aanleiding is nu een folder van het ziekenhuis. Tijdje terug gaf ik een workshop (ontzéttend raar woord!) aan medisch specialisten. Ze hadden daar zelf om gevraagd Wat wilden ze dan?
Heeft het zin op de hoogte te worden gesteld van een ramp die zich niet heeft voltrokken? Grote vraag, ik denk: ja. Wezenlijke waarschuwingen zijn nuttig. Gisteren las ik, wonderlijk genoeg maar in één krant, dat zaterdag om kwart voor vier in de middag een rotsblok uit de ruimte langs de aarde schoot. Ding heeft ook een naam: ruimtesteen 2024 MK. Ter grootte van een flatgebouw. Botsing met Nederland zou het westen van het land hebben weggevaagd. Ik las trouwens niet wáár het had kunnen gebeuren.
