Zal niemand ontgaan zijn dat deze week de Amerikaanse Taylor Swift in Nederland optreedt, drie keer in Johan Cruijff Arena, concerten die binnen mum van tijd uitverkocht waren. Taylor Swift is zo beroemd dat overal waar ze zich vertoont, de locale en ook nationale economie even opgekikkerd wordt. Hoe dat gaat, geen idee, ik lees het. Overál lees ik over Taylor Swift, vooral over haar enorme jeugdige aanhang, Swifties genoemd. Taylor Swift bepaalt hun leven. Of dat zorgelijk is? Geloof het niet. Interessant dat wel, ook al vergeet ik de nuances meteen.
Vergeten dat op de koffie komen ook een uitdrukking is. Betekent achter het net vissen, van een koude kermis thuis komen. Dacht eraan toen ik gisteren in deze krant een artikel las waarboven stond: Dick Schoof op de koffie bij de koning. Op de koffie dus. Zonder komen. Kan alle kanten op.
Kan best zijn dat velen van ons 2024 snel een vergeetbaar jaar vinden, wat niet alleen ligt aan de drijfnatte eerste helft ervan. Het is een jaar van gespletenheid. Deze dagen bijvoorbeeld: een spanningsveld tussen de voetballiefhebber in mij en de koortsige Oranjefan die ik ook graag wil zijn. Twee verschillende mensen. Weet niet met wie ik me het meest verbonden voel.
Namiddag, tafel in de tuin, daarop fles witte wijn. Iemand uit het lome gezelschap wijst naar de schaal noten naast de fles: “Wisten jullie dat in een handjevol alle calorieën zitten die je op een dag nodig hebt?” Wisten we niet. Ook het aantal werd genoemd, maar de meeste getallen vergeet ik onmiddellijk.
Bericht van PostNL op 17 juni: “Donald Duck wordt 90 jaar en dat vieren we met bijzondere postzegels. Op iedere zegel zie je de driftige Duckstedeling met een andere gezichtsuitdrukking. Een must-have voor fans van jong tot oud.”
In de supermarkt kijkt de caissière me weergaloos berispend aan. Jaar of twintig, ogen waarin veel gebeurt, strenge mond die hoort bij haar blik. Ik wéét ook dat ik fout bezig ben. En ook hoe dat komt: ik sta als een gek door gedachten te dwalen, gedachten die niets met mijn aanwezigheid in de winkel te maken hebben, maar met van alles wat nog moet gebeuren. Heb ik altijd in het begin van de week.
Meer dan voorheen hoor je het over recenseren hebben. Ik heb het nu over het verschraalde politieke landschap. Ik geloof dat Marjolein Faber de eerste was. Toen ze op gesprek moest bij de formateur en de nieuwe premier, werd ze opgewacht door een paar journalisten. Had ze uiteraard geen zin in, want waarom zou je communiceren?
Vorige week Francoise Hardy, eergisteren Anouk Aimée. De Dood heeft het in deze vroege zomer, die nog steeds geen zomer wil worden, gemunt om mysterieuze melancholie. Ze hebben veel gemeen, deze vrouwen, maar vooral dat. En ook hun tere trots. De ingetogen stem van Francoise Hardy verdwijnt niet uit mijn hoofd, niet uit mijn huis. De afgelopen week luisterde ik er vaker naar dan, tot mijn spijt, de laatste jaren, maar ze was er nooit niet.
Mijn vader schreef altijd zijn naam in een boek dat hij kocht of kreeg. En de datum. Toen ik gisteren hoorde dat Jan Cremer was overleden, pakte ik uiteraard Ik Jan Cremer uit mijn boekenkast. Zijn exemplaar. 4 november 1964 staat er voorin, zijn verjaardag, hij werd 41. Een cadeau van mijn moeder. Ik zie haar het boek nog geven, besmuikt lachend, want het was een boek dat niet leek op alle andere boeken die in huis waren.
