Enthousiaste verslaggevers die weten hoe ze wat spannend is, nog spannender kunnen maken, zijn ontzettend goed voor mijn humeur. Meestal ken ik hun namen niet, of vergeet ik die, maar de man die de zaterdag de race van roeister Karolien Florijn begeleidde, omhels ik vanuit de verte. Voor ons kijkers was het al een sublieme belevenis en hij deed er op volle kracht een schepje bovenop. Uitstekend!
Als je bij je huis een werkje verricht, is er altijd wel een buurtgenoot die er iets van zegt. Kan blijkbaar niet anders, woorden die iets moeten overbruggen, maar wat? Een raadselachtige sociale verplichting. Als je de vuilniszak buiten zet: “Dat ruimt lekker op.” Je plakt de band van je fiets: “Zal ik de mijne ernaast zetten?”
Kort na de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 sprak ik de coach van de zwemploeg, een aardige man die een weergaloze rust uitstraalde. We hadden het over winnen en verliezen. Hij tikte met zijn vinger op tafel: “Dat is het verschil.” Het was in Rio niet gegaan zoals hij had gehoopt. “Daar werk je vier jaar aan, zeven dagen per week, vanaf de vroege ochtend tot ’s avonds laat.” Duidelijk dat hij dat een normale gang van zaken vond. Was geen klacht of teleurstelling, zo gaat dat nu eenmaal. En weer tikte hij met zijn vinger op tafel.
Van iedere fase in je leven neem je van alles mee naar de volgende. Alles wat je eerder meemaakte, alles wat je toen dacht, bepaalt nog steeds wie je nu bent. Open deur, maar ik dacht eraan toen ik gisteren in deze krant las over `De wonderlijke wereld van het puberbrein’. Dat naar aanleiding van de film Inside Out 2 die blijkbaar de verwarrende emoties van pubers bespreekbaar maakt.
Bij mijn hitteplan hoort dat ik mijn bezigheden buitenshuis zo vroeg mogelijk op de dag verricht. Bijvoorbeeld sportbeoefening. Kan ik ook overslaan, maar ik ken mezelf: als ik dat doe, blijft het niet bij die ene keer. Consequentheid is niet mijn sterkste eigenschap, maar ik werk er permanent aan. Gisterochtend loop ik dus net na dag en dauw naar de sportclub, wat ik niet erg vind, de stad ziet er dan prachtig uit, alles wordt beter van stilte.
Altijd lees ik graag tips. Vooral voor de hand liggende vind ik aangenaam, bijvoorbeeld dat je veel moet drinken als het erg warm is. Dat doe ik al en door zo’n tip voel je dat je goed bezig bent. Zojuist las ik er een paar van de manager verkeersinformatie van de ANWB, Arnoud Broekhuis, tips om doorstroming van het verkeer te verbeteren. Een ervan is dat je moet voorkomen dat je medeweggebruiker schrikt. Die kan dan gaan remmen en dat is niet altijd de bedoeling. Is ook een tip: Rem niet onnodig.
Toen vrijdagavond het Olympisch vuur ein-de-lijk brandde, kón ik niet meer, bekaf van té veel ceremonieel exhibitionisme. Waarom ik dan toch keek? Ik houd ervan de sporters te zien die van overal zijn gekomen om het allerbeste uit zichzelf te halen. In Parijs zwaaiden ze ons toe vanaf bootjes, allemaal in de ban van een grote droom. Kleine delegaties van kleine eilanden in de Stille Oceaan kunnen me werkelijk ontroeren.
In een radioprogramma ging het gisterochtend over ergernissen op vakantie. Aan mensen die zich snel ergeren, erger ik me dan weer en zeker als ze daarover ook nog uitvoerig gaan vertellen. Ik viel midden in een verhaal over ligbedden rond een zwembad en handdoeken die erop lagen, maar ja, dan moest er wel iemand op gaan liggen anders ging dat plaatsje automatisch over op een andere recreant. Zoiets. Kon in ieder geval tot conflicten leiden. Volgend onderwerp: schreeuwende kinderen.
De zomer is nog te jong om teruggekeerde vakantiegangers te ontmoeten. Met vakantieverhalen. Ja, mijn bevriende buren zijn een uitzondering. Ze stuurden om de dag een veelzeggend fotootje en al die fotootjes samen vertellen helder voldoende over de vakantie. Uitstekend. Lastige eigenschap van me is dat vakantieverhalen me al gauw vervelen, terwijl ik iedereen het allerbeste gun.
Graag lees ik van alles over de Olympische Spelen die morgen beginnen. In deze krant was het gisteren een gesprek met oud-judoka Edith Bosch die ik altijd graag aan het werk zag, ook om mijn eigen judoverleden voorgoed te laten verdwijnen onder het zand van de tijd. “Hij is een gevaar voor zichzelf,” kwam de judoleraar tegen mijn moeder zeggen en daarmee zette hij een punt achter mijn korte leven als jeugdig judoka.
