In de vroege ochtend schiet het soms door me heen: in mijn puberjaren werkte mijn vader in Amsterdam, op een sociale academie. Hij ging om een uur of 7 met de trein vanuit Nijmegen en daarvoor nam hij een stevig ontbijt tot zich met als voornaamste ingrediënt gebakken spek. Geen bacon, spek. Daar rook het hele huis dan naar. Een geurwekker. Ik ontwikkelde toen een ochtendhumeur dat ik pas vele jaren later kwijtraakte.
De meeste mooie momenten doen zich voor als je die niet verwacht. Vaak ook op plekken die nauwelijks geschikt zijn voor zulke momenten. Ik zit erg laat in de avond in de trein van Nijmegen naar het westen en ben helemaal alleen in de coupé, boek voor me, biertje erbij, zachte muziek in mijn oren. Ah, daar naderen twee conducteurs, een man en een vrouw. Op sommige trajecten doen zich tegen middernacht af en toe problemen voor, daarom kun je beter niet in je eentje controlerend door de trein lopen.
Op 13 juni van dit jaar besloot de orthopeed dat mijn rechterknie vervangen moest worden door een nieuwe. Ik vroeg of ze er genoeg in voorraad had, want je hoort vaak dat er veel op is in de medische wereld. Moet er niet aan denken: je ligt op de operatietafel, oude door sportbeoefening verwoeste knie in de vuilnisbak en dan komt een operatieassistent melden dat alle knieën oppelepop zijn. De orthopeed zei dat ze er genoeg had. November vinden we een prima maand voor de reparatie. Ze belooft een knie opzij te leggen
Van veel teleurstellingen word je sterker. Soms niet meteen, maar uiteindelijk wel, meestal. Toch proberen we ze te voorkomen, wat natuurlijk niet altijd lukt. Ik heb nog niet gekeken naar een nieuw televisieprogramma dat GoedNieuws heet. De naam zegt het al: er wordt daarin alleen maar goed nieuws behandeld.
Onlangs las ik een stuk van Beatrice de Graaf, hoogleraar politieke en internationale geschiedenis in Utrecht. Haar kraakheldere meningen en bevindingen heb ik hoog. Ze vroeg zich af hoe het mogelijk is dat een minister van Buitenlandse Zaken in oorlogstijd zijn biezen pakte omdat hij hem een beter baantje in het vooruitzicht werd gesteld. Daar dacht ik de afgelopen dagen vaak aan, luisterend naar de opportunistische praatjes van Wopke Hoestra die zo graag hogerop in Europa wil, ook omdat dat uitstekend is voor de ambities van Mark Rutte. Hoezo integriteit?
Zou er iemand zijn die het niet vreemd vindt dat mannen meer verdienen dan vrouwen? Hoewel: ik begrijp dat er vrouwen zijn die graag willen dat alles zo is als heel lang geleden, vrouwen doen het huishouden, mannen zorgen voor het geld. Ik heb me er nog niet zo in verdiept, maar ze bestaan echt, er is een Engels woord voor: tradwives. Daar zal de kwestie niet spelen. Niet bij de mannen, niet bij de vrouwen.
Het mag uiteraard niet, maar ik vind het best grappig dat het partijcongres van ouderenpartij 50Plus in Ede is geëindigd met de politie die kandidaat- lijsttrekker Gerard van Hooft uit het gebouw heeft moeten zetten. Met geweld, aldus de kandidaat, volgens de politie met lichte dwang. De partijvoorzitter trad af, nadat hij `de stukken’ had verscheurd, medebestuurders stapten op, de zaal werd ontruimd. Je kunt veel van de ouderen vinden, maar niet dat ze niet van wanten weten. Alles getuigt van een voortvarende aanpak, ook al dient die niet direct mooie idealen.
Er zijn reclamemakers die graag vinden dat we kleuters zijn. In een spotje dat vaak terugkeert, zien we hysterisch lachende hamsters die ons met rare stemmetjes aansporen heel veel bij Albert Heijn te kopen. Het toverwoord in dit verband ligt voor de hand: hamsteren! Als ik me het kantoortje van de bedenkers voorstel, bevangt me een moeilijk te benoemen stemming waarmee ik niet uit de voeten kan.
Bijna iedereen kent het begin van het gedicht van Hendrik Marsman Herinnering aan Holland: “Denkend aan Holland/zie ik breede rivieren/traag door oneindig/laagland gaan”. Hij schreef het toen hij niet in Holland woonde, ik denk graag aan Holland, terwijl ik er ben, graag in oneindig en stil laagland. Laatst waren dat de omstandigheden rond een bushokje op het platteland. Ik zit daar te wachten op een bus die over een halfuur arriveert, maar als het langer duurt, vind ik dat niet erg.
Sparen geeft rust maar levert weinig op. Dat bedenk ik niet zelf. Ik zag het gisteren in deze krant staan, boven een artikel dat ik niet las, omdat ik nooit zin heb me in sparen te verdiepen. Jeugdtraumaatje. De woorden bleven wel in mijn hoofd zitten en ik probeerde me iets bij die rust voor te stellen, wat niet lukte. Ik heb wel wat gespaard, `voor later’, en als ik dat bedrag zie, word ik niet door rust bevangen. Integendeel, ik ben blij dat het nog lang niet later is, want ik heb veel te veel te doen.
